City Island (2009)

Σωφρονιστικός υπάλληλος φιλοδοξεί να γίνει Marlon Brando όσο συντηρεί οικογένεια από αυτές που τα ψέματα τη φέρνουν πιο κοντά.Αρκετές από τις δυσλειτουργικές καταστάσεις που πατεντάρισε ο αμερικάνικος ανεξάρτητος πριν καναδυό δεκαετίες μπορείς πια να τις παίξεις μόνο for laughs, όμως ο Raymond De Felitta που αποφοιτούσε εκείνη τη εποχή από το AFI φαίνεται να ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση, να κόβει κομμάτι από το τηλεοπτικό ψωμοτύρι και να το αντιμετωπίζει με μια indie διάθεση προσπαθώντας να του προσδώσει σοβαρότητα και, κυρίως, νόημα, μια διαδικασία που από το ξεκίνημα ακόμα κοπανάει σε επισημασμένα με μεγάλες κίτρινες προειδοποιητικές πινακίδες αδιέξοδα, σαν το οδικό στο τέλος του οποίου ζει η οικογένεια του City Island (2010). Παρολαυτά, ο δημιουργός δε τρακάρει ακριβώς μετωπικά με τη παπάρα σε κανένα σημείο, τουλάχιστο όχι τόσο μετωπικά όσο σε προϊδεάζει ο εισαγωγικός εκτός οθόνης μονόλογος του Andy Garcia για το.. City Island, μια περιοχή του Bronx στη Νέα Υόρκη και μια εισαγωγή που νόμιζες ότι είχες αφήσει πίσω στις εκθέσεις που γράφαν οι κουμπούρες στο δημοτικό. Το φιλμ ξοδεύει αρκετό χρόνο στο να συστήσει τους sitcom χαρακτήρες του, ώστε να σε απαλλάξει από το να περιμένεις αυτόματα laughing track σε κάθε ατάκα και να δώσει αέρα στο ταλέντο των πρωταγωνιστών, ενώ βλεφαρίζει λιγάκι και προς ανώμαλα βίτσια από αυτά που ο Todd Solondz θα έκανε παρακμιακά ουμανιστικά συγκλονιστικά, βάζοντας τον πιτσιρικά Ezra Miller να παθιάζεται με το να ταΐζει χοντρές, έστω κι αν η συγκεκριμένη υποπλοκή μένει στην αγαθοσύνη, δε πάει πουθενά, και δεν επηρεάζει καμιά άλλη. Τουλάχιστο ο χαρακτήρας του Miller έχει έτσι μια συνέπεια, πράγμα που δε μπορείς να πεις για κανέναν άλλο του φιλμ, ειδικά της Julianna Margulies (με μαλλί και αϊλάινερ σκίσε με τώρα soccer mom) που τη μια βάζει τις φωνές στον άντρα της άμα της πει να φτιάξει κάνα φαΐ της προκοπής και από την άλλη δε τολμάει να τον αντιμετωπίσει για τίποτα ελάχιστα πιο σημαντικό, με δικαιολογία τη συναισθηματική ανισορροπία, κυριότερο χαρακτηριστικό όλων των γυναικών σύμφωνα με τις ατάκες του σεναρίου (και όχι μόνο βέβαια).

Ο De Felitta δεν έχει άλλη επιλογή από το να κλείσει διευθετώντας όλες τις μικροπαρεξηγήσεις τις οποίες θεατρίνισε σε ψιλο-υστερικό βαθμό στη πορεία, και δε μπορεί παρά να το κάνει θεατρινίστικα, χωρίς να μπορείς εσύ να πεις ότι δε κάνει μια προσπάθεια να πιάσει ένα στιλ δημοφιλούς θεάματος του Broadway. Στο ενδιάμεσο ακουμπάει το θεατρίνισμα και σαν.. επάγγελμα, με πλάνα αλλού υπέροχα διεισδυτικά κι αλλού (ακόμα και στην ίδια σκηνή) ερασιτεχνικά πομπώδη, πλάνα που τελικά μοιάζουν κάλεσμα για ανθρώπους του χώρου να τσοντάρουν στη παραγωγή (καμιά δεκαριά το έκαναν), χωρίς να πάνε και πολύ παραπέρα από όσα παρέλειπαν σα τετριμμένα όλοι οι σχετικοί (i.e. φιλόδοξων συνεπιβατών του Θέσπιδος) χαρακτήρες στα σίριαλ από τα 80s ακόμα. Μαγικά, για δεύτερη φορά μετά το Two Family House (2000) του ίδιου, αυτός ο αχταρμάς δουλεύει, ο De Felitta συμπαθεί όλους τους ανθρώπους της ευρύτερης ιταλικής μεταναστευμένης μειονότητας που κόλλησε για να βγάλει το ζευγάρι των ηρώων του, οι ηθοποιοί του έχουν τη θέληση να παίξουν και την άνεση να δίνουν ότι τόνο τους κατέβει στις ερμηνείες τους, το κοινό διασκεδάζει όπως δείχνει και το βραβείο του στο περσινό Tribeca.