Dinner for Schmucks (2010): Trailer ηλιθίων
Dinner for Schmucks - Trailer #2
Με Get Him to the Greek (2010), Killers (2010) και Marmaduke (2010) να ανοίγουν, το σαββατοκύριακο που τελειώνει ήταν της πλάκας στην Αμερική, και γενικά αποδείχτηκε και τέτοιο στις εισπράξεις, παρολαυτά και αν όχι τιποτάλλο, έδωσε την ευκαιρία σε επερχόμενες ταινίες του είδους να συστηθούν, ανάμεσά τους και στο Δείπνο για Παπάρες (2010) του Jay Roach.
Το Δείπνο αυτοπαρουσιάστηκε για δεύτερη φορά, είχε ξαναδοκιμάσει (με το trailer #1) και πριν το Date Night (2010) στις αρχές του Απρίλη, μέσα σε εύλογο γενικό ξύσιμο και τότε. Παρά το cast, τον Steve Carell και τον Paul Rudd, παλιοσειρές από τα δεύτερα του κάποτε frat pack που γίνανε ονόματα στην εποχή Apatow, παρά τον Zach Galifianakis που εξακολουθεί να παίζει στα trailer περισσότερο από τις ταινίες μετά το Hangover (2009), παρά τον σκηνοθέτη των Austin Powers και των Meet the Parents Fockers (αν τελοσπάντων τα περνάς αυτά για δείγματα κληρονομικού χαρίσματος), παρά τα πολλά στοιχεία που θεωρητικά το κάνουν να ξεχωρίζει, το Dinner for Schmucks επιμένει κυριολεκτικά σε βλαμμένους που κάνουν πίου πίου για να πουλήσει, και αναρωτιέσαι ποιοι περιμένει να αγοράσουν. Η παραγωγή είναι από αυτές που κράτησε ο Spielberg για τη Dreamworks όταν αποχώρησε από τη Paramount, το πρωτότυπο γαλλικό Δείπνο Ηλιθίων (1998) έχει ένα status που πλησιάζει με τα χρόνια το Κλουβί με τις Τρελές (1978) του Francis Veber, τα περισσότερα script reviews και screening reports είναι θετικά (αν και κανένα δεν αφήνει για πολύ στον αέρα η μυστικοπάθεια του studio), και άμα τα συνυπολογίσεις κι αυτά, αισθάνεσαι πραγματικά σα να σου 'χει γεννήσει αυγά μέσα στον εγκέφαλο ο nerdy χαρακτήρας του Carell όσο τον κρατούσε κατεψυγμένον το μούσι του Galifianakis.
Πέρα από το αβίαστο χιούμορ ή τους ανακόλουθους αυτοσχεδιασμούς που θα περίμενες (αλλά δε βλέπεις) από τους πρωταγωνιστές, φαίνεται να λείπει εντελώς και το πνεύμα.. δωματίου του πρωτότυπου (που είχε βασιστεί σε θεατρικό του σκηνοθέτη του). Το πνεύμα μπορεί και να έχει μεταφερθεί στο δείπνο, ένα δείπνο που ήταν απλά μηχανισμός πλοκής στο γαλλικό έργο αλλά, τυπικά αμερικάνικα, φαίνεται να έχει γίνει όλο το θέμα στο remake, κομπλέ με ολόκληρο σετ ηλίθιων, τους εγγαστρίμυθους τους παντρεμένους με τις κούκλες τους που βλέπεις και τους κλανιάρηδες γύπες που δε βλέπεις (αλλά είδε το Moviefone στο set visit του πριν τα Χριστούγεννα). Το concept της ιστορίας, όπως ακούγεται και στους διαλόγους του Dîner de Cons σε κάποια φάση, πάει πίσω κάναν αιώνα, στα Pig Nights των fraternities, όταν καλούσε ο καθένας στο δείπνο τη πιο άσχημη γκόμενα που μπορούσε να βρει, και αυτός με την ασχημότερη κέρδιζε (με σημαντική λεπτομέρεια ότι έπρεπε πρώτα να τη.. πάει σπίτι). Schmuck στα Εβραϊκά σημαίνει (το μάντεψες) παπάρι.
Το Δείπνο αυτοπαρουσιάστηκε για δεύτερη φορά, είχε ξαναδοκιμάσει (με το trailer #1) και πριν το Date Night (2010) στις αρχές του Απρίλη, μέσα σε εύλογο γενικό ξύσιμο και τότε. Παρά το cast, τον Steve Carell και τον Paul Rudd, παλιοσειρές από τα δεύτερα του κάποτε frat pack που γίνανε ονόματα στην εποχή Apatow, παρά τον Zach Galifianakis που εξακολουθεί να παίζει στα trailer περισσότερο από τις ταινίες μετά το Hangover (2009), παρά τον σκηνοθέτη των Austin Powers και των Meet the Parents Fockers (αν τελοσπάντων τα περνάς αυτά για δείγματα κληρονομικού χαρίσματος), παρά τα πολλά στοιχεία που θεωρητικά το κάνουν να ξεχωρίζει, το Dinner for Schmucks επιμένει κυριολεκτικά σε βλαμμένους που κάνουν πίου πίου για να πουλήσει, και αναρωτιέσαι ποιοι περιμένει να αγοράσουν. Η παραγωγή είναι από αυτές που κράτησε ο Spielberg για τη Dreamworks όταν αποχώρησε από τη Paramount, το πρωτότυπο γαλλικό Δείπνο Ηλιθίων (1998) έχει ένα status που πλησιάζει με τα χρόνια το Κλουβί με τις Τρελές (1978) του Francis Veber, τα περισσότερα script reviews και screening reports είναι θετικά (αν και κανένα δεν αφήνει για πολύ στον αέρα η μυστικοπάθεια του studio), και άμα τα συνυπολογίσεις κι αυτά, αισθάνεσαι πραγματικά σα να σου 'χει γεννήσει αυγά μέσα στον εγκέφαλο ο nerdy χαρακτήρας του Carell όσο τον κρατούσε κατεψυγμένον το μούσι του Galifianakis.
Πέρα από το αβίαστο χιούμορ ή τους ανακόλουθους αυτοσχεδιασμούς που θα περίμενες (αλλά δε βλέπεις) από τους πρωταγωνιστές, φαίνεται να λείπει εντελώς και το πνεύμα.. δωματίου του πρωτότυπου (που είχε βασιστεί σε θεατρικό του σκηνοθέτη του). Το πνεύμα μπορεί και να έχει μεταφερθεί στο δείπνο, ένα δείπνο που ήταν απλά μηχανισμός πλοκής στο γαλλικό έργο αλλά, τυπικά αμερικάνικα, φαίνεται να έχει γίνει όλο το θέμα στο remake, κομπλέ με ολόκληρο σετ ηλίθιων, τους εγγαστρίμυθους τους παντρεμένους με τις κούκλες τους που βλέπεις και τους κλανιάρηδες γύπες που δε βλέπεις (αλλά είδε το Moviefone στο set visit του πριν τα Χριστούγεννα). Το concept της ιστορίας, όπως ακούγεται και στους διαλόγους του Dîner de Cons σε κάποια φάση, πάει πίσω κάναν αιώνα, στα Pig Nights των fraternities, όταν καλούσε ο καθένας στο δείπνο τη πιο άσχημη γκόμενα που μπορούσε να βρει, και αυτός με την ασχημότερη κέρδιζε (με σημαντική λεπτομέρεια ότι έπρεπε πρώτα να τη.. πάει σπίτι). Schmuck στα Εβραϊκά σημαίνει (το μάντεψες) παπάρι.
Previously on Movies for the Masses: Knight and Day (2010): Crazy Cruise trailer