Le Père de mes Enfants (2009)

Καταχρεωμένος κινηματογραφικός παραγωγός, ψάχνει το κουράγιο να αντέξει τον οικονομικό μαρασμό της εταιρείας του, για χάρη της υπέροχης γυναίκας και των τριών κορών του. Και των άλλων μυστικών του.Την ιδέα του ανδρός ως κεφαλή της οικογένειας και την περηφάνια που συνεπάγεται ο ρόλος, ψαχουλεύει στη δεύτερη ταινία της η Mia Hansen-Løve, με την ευαισθησία της Γαλλίδας για τις έννοιες και τους μηχανισμούς της οικογένειας να γίνονται όλο και πιο εμφανείς ως κύριες καλλιτεχνικές της αφετηρίες, ετούτη τη φορά όμως, όχι ως καταλύτης, αλλά ως επιπρόσθετο βάρος στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να φοράει μάσκα στο χώρο που υποτίθεται ότι κανείς δημιουργεί, για να μπορεί εντός του να τη βγάζει για ν’ ανακουφιστεί. Ομοιάζοντας θεματικά στο L’ emploi du Temps (2001), το Le Père de mes Enfants διαλέγει ένα διαφορετικό πυρήνα απ’ την ταινία του Laurent Cantet, εξερευνώντας όχι τόσο το πώς αντιδρά ο πρωταγωνιστής του στην πραγματικότητα της οικονομικής ασφυξίας, αλλά το τί συμβολίζει αυτός, μέσα στο περιβάλλον που τον απειλεί: σαν τελευταίο δείγμα ηθικού αστού, ο πατέρας των παιδιών, συμπαθής, αγαπητός, καλλιεργημένος, πετυχημένος κάποτε και περήφανος ακόμα, έχοντας βάλει τον κόπο της ζωής του σε υποθήκη, λιώνει απ’ την αγωνία ότι θα τον χάσει, αλλά διατηρεί την ακεραιότητά του, περπατά με το κεφάλι όρθιο και επιμένει με κόπο και πράξεις, να δημιουργεί για τους γύρω του και διδάσκει στις τρεις κόρες του, ήθος και πολιτισμό. Τον πολιτισμό που η τάξη του ανέδειξε, και τον πολιτισμό που κάποτε δημιούργησε. Πολιτισμό που η ίδια του η τάξη έχει απορρίψει και μέσω της μετάλλαξής της προσπαθεί να διαγράψει, χωρίς να διστάζει παράλληλα να κάνει την αντίσταση οποιουδήποτε την επιδεικνύει, μια πράξη αυτοκτονίας. Μεταφορικής, αλλά και κυριολεκτικής. Όταν αυτή συντελείται, και με τις δυο της έννοιες, η ταινία αλλάζει τελείως πρόσωπο και χάνει κομματάκι το νήμα, μεταφέροντας την αφήγηση στη διαχείριση του διπλού θανάτου, από τις γυναίκες που μένουν πίσω. Γυναίκες με θάρρος και κουράγιο αντάξιο του άντρα που τις διέπλασε, αλλά και γνώση της ανάγκης τους για διαφυγή απ’ το σύστημα που τις έχει τυλίξει. Μια διαφυγή που η σκηνοθέτης προσπαθεί να στήσει για περισσότερη ώρα απ’ όση θα την έκανε αποτελεσματική, συρρικνώνοντας τον αντίκτυπό της μέσα από μια άλλη, ενδιαφέρουσα αλλά όχι ιδιαίτερα αξιοποιημένη υποπλοκή, που περισσότερη καθυστερεί και αδρανοποιεί, παρά ισχυροποιεί το αναπόφευκτο φινάλε.