25 Kilates (2008)

Μικροαπατεώνισσα μπλέκει με μπράβο, κι απ’ τις εκρήξεις βίας που προκαλεί το σμίξιμο των δρόμων τους, αντιλαμβάνονται τη μοίρα τους μαζί.Τοποθετημένο σε μια αγνώριστη Βαρκελώνη, ζωγραφισμένη με αποπνικτικές όχρες, το φιλμ του πρωτάρη Ισπανού σκηνοθέτη, είναι μια αξιοπρόσεκτη μαθητεία πάνω στους κανόνες του κλασικού νουάρ, τους οποίους προσπαθεί να προσαρμόσει στο παρόν της χειροκίνητης κάμερας, με αποτελέσματα όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακά, αλλά αρκετά πετυχημένα αν είσαι διψασμένος για αστυνομικό που να πουλάει ατμόσφαιρα, και να μιλάει κι ισπανικά. Πατώντας σ’ ένα αρκετά προβλέψιμο κι αρκετά συντηρητικό σενάριο, ο Amézcua προσπαθεί να τρυπώσει στις ζωές απατεώνων των κατώτερων κλιμακίων της τροφικής αλυσίδας της παρανομίας, ψάχνοντας στην απόγνωση της άχρωμης καθημερινότητάς τους, τις μικρές ελπίδες για το μέλλον, και τις στιγμές που κρατάνε για μεγάλες απ’ το παρελθόν, μπας και αντέξουν το παρόν τους. Τιγκάρει την εικόνα του στον κόκκο (τόσο που να μην είσαι σίγουρος αν είναι επιλογή, ή λάθος, ή λάθος επιλογή) και βάζει τους χαρακτήρες του να ζήσουν το κλασικό ρομάντζο, που πρέπει να τσαλαπατήσει η ασχήμια που τους περιβάλλει, πριν αναπτυχθεί και τους λυτρώσει. Μέσα ρίχνει και δυο υποπλοκές, που όσο είναι βασικές, άλλο τόσο είναι κι αδύναμες, και τις αφήνει να περιπλέκονται, μέχρι να φτάσουν να συναντηθούν με τρόπο που στερείται της απαραίτητης διακριτικότητας, και μαζί να φτιάξουν τη θηλιά που πρέπει να αποφύγουν οι ήρωες, για να φτάσουν στο φινάλε που περιμένεις να τους περιμένει, αφού έχουν περάσει απ’ τα διάφορα κλισέ που θα τους ετοιμάσουν πρώτα, σ’ ένα φιλμ που έχει τις δυνατές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών, να υπογραμμίζουν τις καλές προθέσεις της παραγωγής, αλλά πέρα απ’ αυτά, δεν σου δίνει και τίποτε άλλο να 'χεις να διηγηθείς.