Written by
cheaptalk
in
Trailers
Let Me In (2010): Redband Comic-Con trailer
Δες/Κρύψε το international trailer
Το remake του Låt den Rätte Komma In (2008) είχε κρατήσει χρόνο προβολής στο Hall H το σαββατοκύριακο, και από τα ξημερώματα έχει και trailer, κομμένο από την αμερικάνικη διανομή του, να προβάλλεται στο Facebook, πρασινο- ή κοκκινοκόρδελο ανάλογα με την ηλικία σου.
Η διανομή του Let Me In (2010) δεν είναι ακριβώς αταλάντευτη, τα δικαιώματα είχε η Overture, ακόμα μια από τις ανεξάρτητες που χτύπησε η κρίση των τελευταίων χρόνων, η οποία απορροφήθηκε από τη Relativity σχεδόν πριν προλάβουν να εμφανιστούν οι αναφορές ότι έψαχνε (η Overture) για συνεταίρους στη προώθηση των ταινιών της. Και αυτό είναι μάλλον το σημαντικότερο που μπορείς να πεις για μια παραγωγή που σίγουρα έχει μόνο εμπορικό λόγο ύπαρξης, από την ώρα που η Hammer είχε αγοράσει τα δικαιώματα για remake στο προπέρσινο Tribeca, πριν καν το πρωτότυπο βγει σε καμιά αίθουσα. Τα επιχειρήματα ένθεν και ένθεν είναι σχετικά αλλοπρόσαλλα, η αναδημιουργία της ταινίας (και η μη δημιουργία νέας, βασισμένης στο βιβλίο του John Ajvide Lindqvist) εξόργισε όλο το σχετικό κόσμο, αλλά ο σχετικός κόσμος θα εξοργίζονταν έτσι κι αλλιώς, και όλο το πανηγύρι επικεντρώνεται στη προσπάθεια της παραγωγής να πείσει πως είναι.. καλλιτεχνικά ξεπουλημένη. Πράγμα στο οποίο φαίνεται να πετυχαίνει, με την έμφαση στο φαίνεσθαι, το σενάριο (τουλάχιστο στα πρώτα drafts του) είναι κυριολεκτική αντιγραφή με πρόσθετα κάποια εφετζίδικα (και πολύ πιθανά ακριβά για τους Σουηδούς) κομμάτια της νουβέλας, τα πλάνα φαίνονται εξίσου πανομοιότυπα αλλά παίζουν φυσικά πιο κοντά σε αισθητική τυπικής χοροριάς. Και στις λεπτομέρειες είναι βέβαια η διαφορά, στον τρόπο με τον οποίο το νέο σενάριο μετατρέπει κάθε σκηνή ώστε να προοιωνίζεται κακά (και να μη βγάζει νόημα), τρόπο εξωφρενικό που τον αισθάνεσαι στο στομάχι σου και στα trailer, χωρίς να χρειάζεσαι το μαύρισμα της οθόνης ανά μισό δευτερόλεπτο.
Η διανομή του Let Me In (2010) δεν είναι ακριβώς αταλάντευτη, τα δικαιώματα είχε η Overture, ακόμα μια από τις ανεξάρτητες που χτύπησε η κρίση των τελευταίων χρόνων, η οποία απορροφήθηκε από τη Relativity σχεδόν πριν προλάβουν να εμφανιστούν οι αναφορές ότι έψαχνε (η Overture) για συνεταίρους στη προώθηση των ταινιών της. Και αυτό είναι μάλλον το σημαντικότερο που μπορείς να πεις για μια παραγωγή που σίγουρα έχει μόνο εμπορικό λόγο ύπαρξης, από την ώρα που η Hammer είχε αγοράσει τα δικαιώματα για remake στο προπέρσινο Tribeca, πριν καν το πρωτότυπο βγει σε καμιά αίθουσα. Τα επιχειρήματα ένθεν και ένθεν είναι σχετικά αλλοπρόσαλλα, η αναδημιουργία της ταινίας (και η μη δημιουργία νέας, βασισμένης στο βιβλίο του John Ajvide Lindqvist) εξόργισε όλο το σχετικό κόσμο, αλλά ο σχετικός κόσμος θα εξοργίζονταν έτσι κι αλλιώς, και όλο το πανηγύρι επικεντρώνεται στη προσπάθεια της παραγωγής να πείσει πως είναι.. καλλιτεχνικά ξεπουλημένη. Πράγμα στο οποίο φαίνεται να πετυχαίνει, με την έμφαση στο φαίνεσθαι, το σενάριο (τουλάχιστο στα πρώτα drafts του) είναι κυριολεκτική αντιγραφή με πρόσθετα κάποια εφετζίδικα (και πολύ πιθανά ακριβά για τους Σουηδούς) κομμάτια της νουβέλας, τα πλάνα φαίνονται εξίσου πανομοιότυπα αλλά παίζουν φυσικά πιο κοντά σε αισθητική τυπικής χοροριάς. Και στις λεπτομέρειες είναι βέβαια η διαφορά, στον τρόπο με τον οποίο το νέο σενάριο μετατρέπει κάθε σκηνή ώστε να προοιωνίζεται κακά (και να μη βγάζει νόημα), τρόπο εξωφρενικό που τον αισθάνεσαι στο στομάχι σου και στα trailer, χωρίς να χρειάζεσαι το μαύρισμα της οθόνης ανά μισό δευτερόλεπτο.
Previously on Movies for the Masses: Drive Angry 3D (2011): Comic-Con teaser