The Rebound (2009)

Στο κέντρο της Νέας Υόρκης όπου ζουν μόνο μειονότητες και venture capitalists, χωρισμένη με δυο παιδιά αρχίζει να βλέπει τον εικοσάρη που τα φυλάει όπως τη βλέπει κι αυτός.Δεύτερη παραγωγή στην οποία βάλαν το χεράκι τους Gill, Sacker, Katz και λοιποί της Film Department, το Rebound (2009) δεν είχε τη τύχη του Law Abiding Citizen (2009) στη διανομή, πιθανά λόγω γενικής αφραγκίας των Weinsteins που είχαν μπλεχτεί σε κάποιο σημείο, και η εταιρεία φαίνεται να μπαίνει και σε αυτό το παιχνίδι (της διανομής), μεταξύ άλλων για να προστατέψει τη τουλάχιστο $25 εκατομμυρίων επένδυσή της. Η ταινία παρολαυτά δεν είναι από αυτές που ποντάρεις και το σπίτι, έχει κέντρο μια λεξούλα που πιπιλίζονταν για ένα φεγγάρι και κατέληξε άμεσα στα σκουπίδια της TV στο Cougar Town, έχει και μια διάθεση να σου δώσει κάποιο άλλοθι σοβαρότητας γιατί είναι καλοκαίρι και σε κοιτάνε περίεργα στην αίθουσα άμα πας με καμπαρντίνα, κυριότερα όμως στόχο έχει τη μετριότητα που θα εξασφαλίσει απόδοση στην επένδυση.

Τη μετριότητα το Rebound τη στοχεύει κάπως ανορθόδοξα πάντως, προσπαθώντας να βγάλει μέσο όρο από σκαμπανεβάσματα χιούμορ και γούστου, κυρίως γιατί ο υπεύθυνος, Bart Freundlich, κολλάει φόρμουλες για να βγάλει αφήγηση και ρίχνει δανεισμένα αστεία για να σπάσουν τη γλυκεράδα της πολύ γυναικείας σκοπιάς του (τόσο γυναικεία που φαίνεται υπογεγραμμένη από τη Julianne Moore), με αποτέλεσμα να μη ξέρει που να σταματήσει. Όλο το θεατρικό ταλέντο της Catherine Zeta-Jones δεν αρκεί για να μη ψοφήσουν στα μισά από αφασία κάτι ατάκες βρυχηθμοί (οργής κατά του πρώην της που μετατρέπονται σε όσα παίρνει ο άνεμος στη πορεία), όλο το φιλότιμο του Justin Bartha δε φτάνει να κρατήσει.. άντρα το ρόλο του μέχρι το τέλος (και κάτι υιοθεσίες αλά Madonna και Angelina), όλη η δικιά σου καλή θέληση δε φτάνει για να λυγίσει σε σεναριακό τόξο μια ιστορία που τελειώνει video clip (κομπλέ με ταξίδια ανά τον πλανήτη σε υπόκρουση στιλ Where the Hell is Matt) έχοντας ξεκινήσει sitcom (κομπλέ με σαραντάρα που ανακαλύπτει, δίπλα σε αυτά από παιδικά πάρτι, βίντεο του άντρα της να πιπώνει κοινή γνωστή και ακούγονται οι φωνές της σε ζουμάουτ μέχρι το διάστημα). Στο ενδιάμεσο που.. δεν αναπτύσσονται οι χαρακτήρες αλλά τους συμβαίνουν διάφορα που.. δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία, συσσωρεύεται αρκετή από τη συμπάθειά σου, κάποιες ιδέες (σαν αυτή με τον Bartha κλωτσοσκούφι σε συνεδρία πικραμένων γυναικών) δε παίζονται, κάποιες ανάσες (σαν αυτές στο χαρακτήρα της κυρίας Catherine να αποφασίσει τι θέλει) δε τις βλέπεις και τόσο συχνά, το γλυκόπικρο που σου μένει έχει έστω και τεχνητά γεύση ζωής.