Κάθαρση (2009)

Ξηλωμένος μπάτσος έρχεται στην Αθήνα για να ξεφύγει απ’ τα φαντάσματα, αλλά στρατολογείται απ’ τον διευθυντή της Ασφάλειας, για να εφαρμόσει στους δρόμους της πρωτεύουσας, τις μεθόδους καθαρίσματος σκουπιδιών, που τον έδιωξαν απ’ το νησί του.Ο Φωκίων Μπόγρης αγαπάει το σινεμά (ή, έστω, το είδος του σινεμά που αγαπάει), είναι ξύπνιος σαν κινηματογραφιστής, και στροφάρει αρκετά για να έχει βελτιώσει σ’ αυτήν, την πρώτη ενήλικη δημιουργία του, όλες τις τεχνικές και καλλιτεχνικές ανεπάρκειες που με περηφάνια φορούσε στο πέτο του, στις προηγούμενες, εφηβικές δουλειές του (κορωνίδα των οποίων, Η Επιστροφή των Καθαρμάτων (2003), με τον μακαρίτη τον Απόστολο Σουγκλάκο). Πιο τολμηρός να δοκιμάσει μια πιο μοντέρνα προσέγγιση στην, θαρρείς αποκλειστική του, κινηματογραφική γλώσσα με την βαριά προφορά cult αστυνομικής περιπέτειας του ’80 και τα στοιχεία spaghetti western των αντιηρώων της, ο Μπόγρης καδράρει καλύτερα, καθοδηγεί καλύτερα, σκηνοθετεί καλύτερα και μοντάρει καλύτερα από ποτέ, και δείχνει πιο ευανάγνωστα την ειλικρίνεια της ευαισθησίας και της αγωνίας του για τη ζωή στους δρόμους, σε μια πόλη που λιώνει απ’ τη βία και τη δυσωδία όχι της ανθρώπινης κακίας στ' αλήθεια, αλλά περισσότερο της διαφθοράς και της διαπλοκής της, με αυτούς που υποτίθεται ότι την πολεμούν. Εύκολο και συνομωσιολογικό, θα μου πεις, και δεν θα 'χεις άδικο, όμως του δίνει την ευκαιρία να κάνει, αν όχι εντελώς πετυχημένο, αρκούντως διασκεδαστικό σινεμά, αυτή τη φορά ενδυναμωμένο από καλές ερμηνείες (στις οποίες οι αθάνατοι μανιερισμοί του Βαγγέλη Μουρίκη, ίσως είναι το πιο αδύναμο στοιχείο), κρατώντας συνειδητά, αυτήν την υφέρπουσα αίσθηση φτηνιάρικου σινεμά, για να καλύψει τις οικονομικές της αδυναμίες. Το πρόβλημα με τον Μπόγρη και περιπτώσεις σαν τον Μπόγρη, που θέλουν να κάνουν σινεμά και έχουν το πάθος και το μεράκι για να το κάνουν μόνοι τους, είναι ότι εκθέτουν την κινηματογραφική ανεπάρκεια μιας χώρας όχι μόνο στην παιδεία των κατοίκων της (η οποία επαφίεται στον πατριωτισμό των ιδίων), αλλά και στην εκπαίδευσή τους και την καλλιέργεια και την υποστήριξή τους από σαΐνια παραγωγούς, πρόθυμου και τολμηρούς, που θα πάρουν κοντά τους τέτοιους φερέλπιδες δημιουργούς, όχι απαραίτητα για να τους δώσουν λεφτά, αλλά για να τους δείξουν δυο τρία πράγματα για τα πρακτικά στοιχεία του σινεμά (τους) και να τους βοηθήσουν να κάνουν τους κατάλληλους χειρισμούς, για να ακονίσουν τις αιχμές τους, τόσο στις προθέσεις τους, όσο και στην υλοποίησή τους, από το σενάριο μέχρι την κινηματογράφησή του.