Barney's Version (2010): Venezia 67 trailer
Μάλλον ελαφρή μεταφορά της νουβέλας του Mordecai Richler με τον Paul Giamatti σε οσκαρικό ρόλο, το Barney's Version (2010) παίζει στη τελευταία διαγωνιστική βραδιά της Βενετίας, μετά το μάλλον αριστουργηματικό Road to Nowhere (2010) του Monte Hellman που προστέθηκε στα φαβορί για το Χρυσό Λιοντάρι. Η επιστροφή μετά από 21 χρόνια του σκηνοθέτη του Two-Lane Blacktop (1971) αναμένονταν πάντως εξίσου με τη πρώτη φιλόδοξη δουλειά του σκηνοθέτη άπειρων επεισοδίων του CSI, στην Ιταλία τουλάχιστο, όπου ο Barney Panofsky έγινε περίπου εθνικός ήρωας στα 00s.
Ο μυθιστορηματικός κύριος Panofsky είναι βέβαια Καναδός με εβραϊκή καταγωγή όπως και ο δημιουργός του, και στην έκδοση του 1999 απομνημονεύει, κομπλέ με υποσημειώσεις του γιου του να τις διορθώνουν, τις περιπέτειές του με τις τρεις κυρίες Panofsky. O Barney είναι επιπλέον και τηλεπαραγωγός, στη πασίγνωστη και στη πραγματικότητα Totally Useless Productions, οπότε οι γυναίκες του έχουν τουλάχιστο εμφάνιση αν όχι και άνεση ξεσκίσιμης γλάστρας, και την έχουν τουλάχιστο στη μεταφορά στον κινηματογράφο όπου δε θα έβρισκες άξεστο παραγωγό με πούρο να εγκρίνει τίποτα λιγότερο από τη Rachelle Lefevre (η οποία actually παράτησε το Twilight franchise για το ρόλο). Ο Barney τέλος, σε περίπτωση που δε το κατάλαβες ακόμα, είναι αυτός που κατηγορείται, έντυπα, για "κακοποίηση συζύγων, καλλιτεχνική απατεωνιά, προώθηση σαβούρας, και πολύ πιθανά φόνο" και ο δικηγόρος του τον συμβουλεύει να μη κινηθεί δικαστικά γιατί το quote "ακούγεται αρκετά ακριβές". Το προφανές χάρισμα του Richler για "δηκτική σάτιρα και αιχμηρό πνεύμα", προφανέστερα μαζί με τις γκομενοπεριπέτειες του ήρωά του, την απάντηση στις κατηγορίες, την Εκδοχή του Barney, την κάνανε ειδικά στην Ιταλία αυτό που λέμε ιδιαίτερα αγαπητή και μεταφράζεται σε διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα εκεί. Έτσι ο παραγωγός της μεταφοράς, ο Robert Lantos --που μπορείς να πεις ότι έβαλε τη καναδική βιομηχανία στη πρώτη κατηγορία ή ότι έβαλε τους καναδούς φορολογούμενους μέσα και παραμέσα με αποτυχίες στιλ Ararat (2002) και Where the Truth Lies (2005)-- είχε αποφασίσει να κάνει πρεμιέρα στο Lido πριν καν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, λέει, παρόλο που είναι μόνιμος επισκέπτης στις Κάνες, και φυσικά μόνιμα παρών στο Τορόντο όπου περπάτησε δέκα φορές το χαλί σε opening night gala. Ο μεγαλοπαραγωγός αποφάσισε για τους ίδιους λόγους και ακόμα περισσότερους (i.e. για να βρει πιο εύκολα χρηματοδότες) να μεταφέρει και ολόκληρη περίοδο της ζωής του ήρωα στη Βενετία από το Παρίσι, αλλά είναι οι ελευθερίες με τον τόνο και τις εμφάσεις του βιβλίου, με το "σκοτεινό υπόγειο ρεύμα" που βάφτηκε "εφησυχαστικό μπεζ" όπως παρατηρεί το Variety και είχαν παρατηρήσει στο τιζεροτρέιλερ από τον Μάη οι φαν, είναι η ημι- αναλφαβητοποίηση του υλικού της που φαίνεται να ρίχνει τη ταινία σε επίπεδο λίγο πάνω από μεσοβέζικη οικογενειακή δραμωδία.
Με τη πρόσθεση και του Hollywood Reporter που δημοσίευσε θετικότερη κριτική, τα trades καλολογούν ομόφωνα την ερμηνεία του Giamatti, και δε ξέρω εσύ αν θα περίμενες τίποτα λιγότερο από τον πρωταγωνιστή του American Splendor (2003) σε ένα ρόλο στριμμένου μεν εμπορικότερα δε, πάντως η Sony Classics επιβεβαίωσε τις υποψίες των υπολοίπων και ειδικά.. του Lantos, αγοράζοντας τα αμερικάνικα δικαιώματα της παραγωγής πριν καν προβληθεί, με προφανή στόχο να τη σμπρώξει στα βραβεία, όπως έκανε χαρακτηριστικότερα πέρσι με το Last Station (2009). O Giamatti δήλωνε στη Βενετία σήμερα την ελπίδα ο περίπου γουντιαλενικός χαρακτήρας του να αρέσει στο κοινό παρόλο που η SPC δε φημίζεται και για τις υπερευρείες διανομές της, όσο ο παραγωγός του εξιστορούσε τη δυσκολία στο να γραφτεί σενάριο μετά το θάνατο του Richler που σκόπευε να το επιμεληθεί ο ίδιος, όπως είχε κάνει για την οσκαρο-υποψήφια Apprenticeship of Duddy Kravitz (1974) και όλες γενικά τις δουλειές του που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη.