Io Sono l' Amore (2009)

Ρωσίδα σύζυγος Ιταλού βιομηχάνου βαριέται, και βαριέται, και βαριέται κι άλλο, και μιας και βαριέται, αποφασίζει να το ρίξει έξω με τον γοητευτικό φίλο του γιου της.To ρόλο ενσαρκώνει η Tilda Swinton, η βασίλισσα του ανεξάρτητου σινεμά που κατάφερε να πάρει Όσκαρ χωρίς να χάσει γραμμάριο από το indie cred της, και η οποία -δίχως διάθεση υπερβολής- είναι ό,τι πιο σημαντικό και ενδιαφέρον έχει να δώσει αυτή η ταινία. Πλάθει έναν χαρακτήρα που στο χαρτί δεν υπάρχει καθώς η παγερή της αύρα αποπνέει κύματα ζεστασιάς τις στιγμές που ζει τον έρωτα, δίχως να μοιάζει σίγουρη για το πότε μπορεί με ασφάλεια να αποχωριστεί το σοβαρό της προσωπείο. Είναι απόμακρη και ελκυστική, ψυχρή και απεγνωσμένη την ίδια στιγμή. Όπως πάντα δηλαδή, είναι θαυμάσια, μόνο που τίποτα γύρω της δε μπορεί να της σταθεί αντάξιο. Δεν υπάρχει αίσθηση κορύφωσης, ούτε χαρακτήρες καλοσχηματισμένοι, κάτι το επείγον, κάτι το αληθινά έντονο. Μόνο πλούσιοι άνθρωποι, μέσα σε επαύλεις που σε γονατίζουν με το ντεκόρ τους, με τα γκουρμέ μενού τους και τις ατελείωτες γκαρνταρόμπες τους, ζουν με χαλαρούς ρυθμούς τη ζωή τους, με τρόπο που δεν είσαι καν σίγουρος αν τους πολυκαίει τους ίδιους, πόσο μάλλον δηλαδή εσένα.

O Luca Guadagnino σκηνοθετεί με περίσσια βιρτουοζιτέ και αισθητικό μεγαλείο ένα σενάριο που βρίσκεται εκεί κοντά στα σύνορα του Dallas με τον Paul Haggis, αφήνοντάς σου διαρκώς μια αίσθηση αβεβαιότητας: η ταινία στην πραγματικότητα δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική, όμως μοιάζει σημαντική. Διότι από φωτογραφία σκίζει, με την κάθε λεπτομέρεια -από την κομψή διακόσμηση μέχρι τις ανέμελες βουνοπλαγιές- να καδράρεται σαν το πιο σημαντικό και υπέροχο πράγμα του κόσμου, υπό την ηχητική επίθεση της μουσικής του John Adams, που απογειώνει τα πάντα, εκτός από το θεατή -της έξοχης ερωτικής σκηνής στο μέσον της ταινίας εξαιρουμένης. Αυτοί οι βαριεστημένοι ευγενείς, κρατούν τους πάντες σε απόσταση, κι όπως ακριβώς και η Ρωσίδα σύζυγος, έτσι κι εμείς μένουμε πάντα στην απ' έξω. Το παιχνίδι αντιθέσεων ανάμεσα στο άγραφο ηθικό χρέος και το υπεράνω όλων φλογερό πάθος θα άξιζε ίσως να είναι μέρος μιας ταινίας που δεν κρατά τον θεατή μακριά από τις θολές καρικατούρες ανθρώπων, των οποίων τις ζωές ακολουθούμε με το ίδιο ενδιαφέρον που ο ένας τίτλος κοσμικού κουτσομπολιού διαδέχεται τον άλλον. Και της οποίας η σχεδόν κωμικά βεβιασμένη -όσο και δραματουργικά βολική- τελευταία πράξη, καταστρέφει κάθε διάσταση λεπτότητας που είχε ως τότε αναπτυχθεί. Την ύστατη ώρα, η ταινία μας ζητά να αγαπήσουμε κάτι που ως τότε μας αγνοούσε, και το κάνει με τον πλέον εκβιαστικό τρόπο. Αν αυτό είναι ο έρωτας...