The Killer Inside Me (2010)

Ευυπόληπτος μετρημένος σερίφης στη Central City στα μέσα του πρηγούμενου αιώνα, κάνει τις γυναίκες να του γυρνάνε τη πλάτη και να κατεβάζουν τα εσώρουχα, και τους άντρες να κρέμονται απ' το νταβάνι απ' τα χείλη του.Από τον σκηνοθέτη που δοκίμασε το χέρι του ακόμη και στον Tristram Shandy, δε θα περίμενες έτσι κι αλλιώς να διαλέξει pulp μυθιστόρημα από τον σωρό για να το ζωντανέψει στη μεγάλη οθόνη, και αυτό που μεταφέρει εδώ, το Killer Inside Me του Jim Thompson από το 1952, σε προειδοποιεί από τον τίτλο πως μετράει σε πρώτο πρόσωπο τα πτώματα που σωριάζει. Έτσι, ακόμα κι αν δε ξέρεις τον Michael Winterbottom, έχεις δεδομένα μια υποψία για την ευθύτητα της αφήγησης του Killer Inside Me (2010) προτού ανάψει ο προβολέας, και όταν πέσει και το πρώτο voicover, αυτή η υποψία επιβάλλεται να σου γίνει βεβαιότητα, ο παρελθόντας χρόνος στις προτάσεις που ακούς σημαίνει ότι δε παρακολουθείς ημερολόγιο αλλά.. παρανοϊκά απομνημονεύματα. Με κάτι τέτοιες δομές στην αφήγηση ο Thompson μπορούσε να κάνει τέχνη στα όρια του είδους του όσο τα αποχαλίνωνε, και ο Winterbottom έχει κάθε λόγο να διατηρήσει ακέραια τη συγκεκριμένη και να ενισχύσει τα αποτελέσματά της, ώστε να κάνει και το δικό του κομμάτι, ένα film noir που να 'χει την υπογραφή του.

Σα κάθε καλός αυτοβιογραφούμενος pulp παρανοϊκός, ο αφηγητής του φιλμ ξεκινάει την ιστορία του ακριβώς από το διακόπτη που άναψε τα καταπιεσμένα τραύματα της παιδικής του ηλικίας, από μια πουτανίτσα (στη κυριολεξία φυσικά) που τον προκαλεί να τη καταχεριάσει, και θέλει και τα περαιτέρω όταν πάρει φωτιά το κωλαράκι της. Ο Winterbottom χρησιμοποιεί οπτικά cues (jump cuts για παράδειγμα) ώστε να τονίσει τη διανοητική αστάθεια των εικόνων από νωρίς, και τα θηλυκά κάπως έτσι δρουν και αντιδρούν σε νουβέλες τέτοιου είδους (i.e. περίτεχνες δικαιολογίες δε χρειάζονταν αν το θέμα ήταν μόνο το ψητό), οπότε ακόμα κι αν σου έχουν βγάλει το μάτι οι σηκωμάρες σου, αυτές τις σκηνές δε μπορείς να τις "διαβάσεις" αλλιώς, είναι αναπαράσταση και έμμεσος σχολιασμός της ψυχοπαθολογίας του αφηγητή, δεν χωράνε εδώ εύκολες κατηγορίες. Γενικότερα, ο Winterbottom κάθε άλλο παρά σε ευκολίες καταφεύγει και στη συνέχεια, δεν έχει διάθεση να αφήσει καμία πρόκληση από δυσκολία στη μεταφορά να πέσει κάτω, ακολουθεί το γραπτό του Thompson χτύπημα προς χτύπημα και προσθέτει στο καθένα και τη δύναμη της εικόνας, ο Δολοφόνος απογυμνώνεται φλούδα φλούδα κι εσύ σα θεατής γλιστράς στη τσουλήθρα της φρενοβλάβειάς του. Ο Thompson ήταν ένας συγγραφέας που δεν ήξερε τι θα πει σταματημός σύμφωνα με τον Stephen King, οπότε το πολύ γλίστρημα δεν αποκλείεται να σου αφήσει και κανένα κουσούρι, ο αφηγητής είχε τραβήξει τα ίδια.. βάσανα και από τη μάνα του για παράδειγμα, λύσσαγαν και τα δικά της κωλομέρια, και λυσσάνε και της Caitlin Turner που την υποδύεται, όσο αυτοπυγοραπίζεται προκλητικά μπροστά στα μάτια σου, κινδυνεύεις να σε ξαναγυρίσει κι εσένα στη παιδική σου ηλικία και να αρχίσει να δυσκολεύεται να καθίσει και η δικιά σου όταν ξαναμεγαλώσεις. Με κοντινά στους άψογους πρωταγωνιστές και μακρινά στο βουκολικό τοπίο, και με την ακονισμένη του προσοχή για ντοκιμενταρίστικες λεπτομέρειες, ο σκηνοθέτης αναβιώνει τρομαχτικά και την ατμόσφαιρα μικρής πόλης του Texas πριν 50 χρόνια πάντως, σου δημιουργεί μια απόσταση ασφαλείας από την οθόνη συνειδητά ή ασυνείδητα, και το όλο εγχείρημα περιορίζεται σε μερικές φορές προκρούστεια παρατεταμένη δημιουργική άσκηση, που σπάνια εφάπτεται σύγχρονης θεματολογίας όσο εφάπτεται χερούκλα και λουρί σε μπρούμυτα στημένη Jessica Alba.