Le Refuge (2009)

Σε παραθαλάσσιο θέρετρο και σε οξεία εστίαση, ξανθιά με μπουκούλες ετοιμάζεται να φέρει στο κόσμο παιδί, προσπαθώντας παράλληλα να ξεφύγει από το παρελθόν που αυτό κουβαλάει.Παραγωγή που θα την έλεγες minor Ozon αν του 'κανες αναδρομικό αφιέρωμα, το Καταφύγιο (2009) χαιρετίστηκε μεν σαν επιστροφή του δημιουργού στην ωριμότητα του 5x2 (2004) και του Τemps qui Reste (2005) από τις ίδιες κριτικές που αντιμετώπισαν κυριολεκτικά το Angel (2007) σα κυριολεκτική μεταφορά μελοδράματος εποχής, όμως δε χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις ότι επεκτείνει μικρομηκάδικα γυρίσματα βινιετών στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της Isabelle Carré· το DV σε χτυπάει από τα πρώτα σκοτεινά αλλά ευκρινή γενικά πλάνα του Παρισιού, προτού σε χτυπήσει, το ίδιο αλλά πιο αναμενόμενα οζονικά αμφίσημα, η αρμονική ευτυχισμένη συνύπαρξη ενός ζευγαριού ναρκομανών που χτυπάνε σε τρύπιες φλέβες. Σταδιακά και ζωγραφισμένα συμβολικά, το Καταφύγιο περνάει από το σκοτάδι στο φως, από το θάνατο του Melvil Poupaud πριν προλάβεις να δεις αν όντως τρυπάει και το λαιμό του, μέχρι το ντοκιμενταρίστικο.. ντοκιμεντάρισμα όλων των αλλαγών στο σώμα και τη ψυχολογία της Carré εκεί πάνω στα γεννητούρια της. Εξίσου ζωγραφιστά, και μάλλον όχι για να μην επαναξαναματαπαρεξηγηθεί αλλά γιατί έστηνε την αφήγηση στο πόδι ή απλά ένιωθε την ανάγκη, ο Ozon βάζει τον Louis-Ronan Choisy να τον υποκαθιστάει μπροστά στη κάμερα, και να τα κάνει όλα στην έγκυο, υποδυόμενος τον gay αδερφό του νεκρού πατέρα, και συντηρώντας μια νότα αχρειότητας από τα 90s του enfant terrible. Θεωρητικά, σε όλη τη διάρκεια παρακολουθείς συναισθήματα θλίψης και ενοχής να καταπιέζονται παρατεταμένα και να εκτονώνονται στιγμιαία όταν αναμιχτούν με (κυρίως ακολασιάρικες φυσικά) επιθυμίες, πρακτικά παρακολουθείς σχεδόν μπροστά σου τον Ozon να φωνάζει cut προτού πιάσουν νευρικά ή άλλα γέλια τη ορμονοδιαταραγμένη πρωταγωνίστριά του. Αναντίρρητα, περνάει και σε σένα κάποια από την αναζωογονητική αναψυχή που έψαχνε ο σκηνοθέτης, αν όχι τιποτάλλο σε δροσίζουν τα πλάνα αυθεντικά φουσκωμένης κοιλιάς, χωρίς ψηφιακά και μαξιλάρια, στον ήλιο της παραλίας.