Mother and Child (2009)

Οι ζωές τριών γυναικών καθορίζονται από επιθυμητές και μη, εγκυμοσύνες και μη.Γιος του Gabriel García Márquez, ο Rodrigo García Barcha ειδικεύεται στο ασήκωτο ατελείωτο μελόδραμα, και το Mother and Child (2009) του, παρόλο που δε σε απειλεί ας πούμε με Εννιά Ζωές (2005), μοιάζει να χρειάζεται κάπου τόσες για να το παρακολουθήσεις, από τα πρώτα λεπτά, όταν και έχεις την αίσθηση πως στην υπόλοιπη διάρκεια θα βλέπεις την Annette Bening να κοιμάται μόνη της. Προς στιγμιαίο ενθουσιασμό σου, ξυπνάει από εφιάλτη, σηκώνεται και.. πάει να κοιμηθεί στο κρεβάτι της μάνας της, με τη τελευταία να έχει προσεγμένα κλίση του κεφαλιού στο μαξιλάρι της ώστε να υποψιάζεσαι πως είναι και ζωντανή.

Ο εφιάλτης που βλέπει η Bening είναι από τα 14 της, τότε γέννησε αλλά έδωσε για υιοθεσία το παιδί, και μεταμορφώθηκε σε παγοκολώνα για την υπόλοιπη ζωή της. Για το αν ο πάγος ήταν επίκτητος αρχίζεις να αμφιβάλλεις όταν μπαίνει στην εικόνα και η Naomi Watts, προφανώς η υιοθετημένη κόρη, που δεν ανοίγει τη καρδιά της για κανέναν όμως ανοίγει τα πόδια για οποιονδήποτε, ειδικά άμα αυτό της δίνει την ευκαιρία να καταστρέψει και οικογένειες υποκριτών μεσοαστών. Η Naomi καβαλάει ενίοτε τον Samuel Jackson, που με τη.. μαυρίλα του συνδέει και μια τρίτη ιστορία, της Kerry Washington η οποία δε μπορεί να κάνει παιδιά με τον άντρα της, και έτσι φαίνεται να έχει αποκτήσει από νευρικότητα τη συνήθεια να του τον τρίβει ασταμάτητα, είτε είναι στο αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου είτε μπροστά σε καλόγριες που επιβλέπουν διαδικασίες υιοθεσίας. Ο García φροντίζει να εισάγει αρκετούς ακόμα περιφερειακούς χαρακτήρες για να στρογγυλέψει και να σοβαρέψει τους κεντρικούς του, ξοδεύοντας μάλλον περισσότερο χρόνο απ' όσο του επέτρεπαν τα μόλις 10 ημερών γυρίσματά του, και έτσι η συνέχεια είναι γεμάτη από τραγικά αλλά και.. τραγικά πλάνα, παρόλο που οι πρωταγωνίστριές του είναι όλες σοβαρά προετοιμασμένες, έχοντας και τίποτα βραβεία στην άκρη του μυαλού τους. Η μυθιστορηματική προσέγγιση πιθανά σε βοηθάει να "διαβάσεις" βάθος και συνοχή σε άτσαλα εισηγμένες σκηνές και σε αμήχανες σιωπές, κάτι ολότελα τρελές ερμηνείες (η Shareeka Epps.. δίνει ρέστα σαν ιεροεξετάστρια υποψήφιων μανάδων) μπορεί και να σε ξυπνάνε, η παραγωγή είναι τελικά αρκετά γενναιόδωρη σε συναρπαγή και τσιγκούνα σε ακατάποτες ηθικοδιδασκαλίες ώστε να δικαιολογεί μεγαλύτερη οθόνη, χωρίς να καθορίζει και το είδος της.