Ondine (2009)

Ψαράς πιάνει στα δίχτυα του γυναίκα που η κόρη του είναι πεπεισμένη ότι είναι γοργόνα.Ότι δεν χρειάζεται όλα τα παραμύθια να ξεκινούν με το «μια φορά κι έναν καιρό», προσπαθεί να σε πείσει ο Neil Jordan, σ’ αυτήν του την επιστροφή στην πατρίδα του και τη μεταφορά (στοιχείων) ενός αρχαίου ιρλανδικού μύθου στη σύγχρονη εποχή, για να αναδείξει την οικουμενικότητα στο αρχαϊκό και την αλήθεια που χάθηκε στην παράδοση του θρύλου από στόμα σε στόμα. Δίχως να έχει ιδιαίτερη σχέση με το θρύλο της γοργόνας Ondine (που έπιασε τον άντρα της να την κερατώνει και του χάρισε αυτό που αργότερα έγινε γνωστό ως άπνοια ύπνου), στην ερωτική ιστορία του Jordan, ο αρχετυπικός άντρας του ρομάντζου, ένας ψαράς χαμένος στα λάθη του παρελθόντος του, που κρύβει στα μακριά του μαλλιά το βλέμμα της απροθυμίας του να ασχοληθεί με το παρόν, μέσα στη θάλασσα που του δίνει ζωή απ’ τα θολά νερά της, πιάνει στα δίχτυα του την άγνωστη γυναίκα με την ακόμα πιο θολή ιστορία, μασκαρεμένη με την αμνησία του μελό. Τη μαζεύει σα δώρο απ’ το βυθό και τη σώζει από τον πνιγμό, μόνο για να την δει να του σώζει και η ίδια τη δικιά του ζωή, δίνοντάς της νόημα και καθαρό ουρανό. Το παιχνίδισμα του σεναρίου με τη μαγεία του παραμυθιού και την απειλή της πραγματικότητας, δίνει στον Jordan τα συστατικά γι’ αυτό το μείγμα φαντασιακής αφέλειας και πνιγερού ρεαλισμού, που τυλίγει με την φωτογραφία του ο Christopher Doyle, συνοδεύοντας την προσπάθεια του σκηνοθέτη να χτίσει στο θεατή την ελπίδα η μαγεία του παραμυθιού να είναι εφικτή και στην αληθινή ζωή. Κι ύστερα, αρχίζει να την γκρεμίζει σταδιακά, σ’ ένα δεύτερο μισό που περνάει στη γήινη πλευρά του ορθολογισμού, και σε προσγειώνει αναγκαστικά συμβατικά, απογυμνώνοντας τη γοργόνα του από τα λέπια της. Την οδηγεί στην απομυθοποίησή της με μια λύση αρκετά συμβατική ώστε να ταιριάζει με την αίσθησή σου για την έλλειψη φαντασίας της πραγματικότητας, και δίνει με τον ουμανισμό του πάντα παρών, ένα ευτυχισμένο φινάλε αρκετά πικρό για να σε σου θυμίζει πού πατάν τα πόδια σου κι αρκετά γλυκό για να σου αφήσει και μια ελπίδα παραμυθένιου ever-after.