Post Mortem (2010): Venezia 67 trailer

Δυο σημαντικές υποψηφιότητες για το λιοντάρι της Mostra πρόσθεσε η Κυριακή στο Lido, το Meek's Cutoff (2010) της Kelly Reichardt που περπάτησε το κόκκινο χαλί το απόγευμα, και το Post Mortem (2010) του Pablo Larraín που έκλεισε τη Sala Grande για το βράδυ. Από το σκηνοθέτη του Tony Manero (2008) το δεύτερο, είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει συζητήσεις στη Χιλή για τη σκηνή νεκροψίας του Salvador Allende που περιλαμβάνει, αλλά στην Ιταλία απασχόλησε περισσότερο με τη προσπάθειά του να καδράρει "χώρο πέρα από την αφηγηματική λογική".

Προσπαθώντας με τη σειρά της να συναντήσει τη δηλωμένη επιδίωξη του σκηνοθέτη στο φιλμ, η κριτική του Variety μιλάει για το κάδρο σα πραγματικό πρωταγωνιστή της Νεκροψίας, για το πώς σε αναγκάζει συνέχεια να σκέφτεσαι το τι υπάρχει πέραν της οθόνης. Αλλά όπως βλέπεις και στο trailer και ήταν σίγουρο από τη σύνοψη του NYFF που το είχε προαναγγείλει για τους ψυλλιασμένους, ο πραγματικός πραγματικός πρωταγωνιστής της Νεκροψίας είναι το καρέ του Alfredo "Tony" Castro, αυτή η καλολιγδιασμένη λευκόχρυση χαίτη που με την επιτηδευμένη ανεκφραστικότητά της σε κάνει στ' αλήθεια να αναλογίζεσαι το διάστημα ανάμεσα, και σε κάνει πολύ περισσότερο από τα, λιγότερο σκοτεινά κωμικά στη σύγκριση, παιχνίδια του σκηνοθέτη με τις αποστάσεις ζωής και θανάτου. Τα θανάσιμα διαστημικά παιχνίδια πάντως, έχουν στο προσκήνιο τον έρωτα ιατροδικαστικού βοηθού και απολυμένης αρτίστας, και στο φόντο τις αναταραχές πριν από το πραξικόπημα στη Χιλή, αναταραχές που ξεχειλίζουν, γεμίζοντας τη σκηνή με πτώματα, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 φυσικά. Ο Larraín γεννήθηκε τρία χρόνια αργότερα, και περιγράφει και πάλι το έργο του σαν ελεύθερο ιδεολογίας, όμως δε διστάζει να λέει στους ανταποκριτές στα μεγάλα φεστιβάλ, πως η υπόθεση των χιλιάδων Χιλιανών αγνοούμενων δεν έχει κλείσει με κανένα τρόπο, και γι' αυτό τη σκέφτεται και τη συζητάει. Παραπέρα, ζωγραφίζοντας το συμβολισμό στο συγκεκριμένο έργο του, ο Larrain προέτρεψε σήμερα τον καθένα να διαβάσει την αυτοψία του Allende σαν ένα εξαιρετικά δυνατό κείμενο, σα την "αυτοψία της Χιλής". Για την αυθεντικότητα του πράγματος, οι σχετικές σκηνές γυρίστηκαν στο ιστορικό σημείο, "στο ίδιο κρεβάτι, με τον ίδιο φωτισμό, και τα ίδια χειρουργικά εργαλεία", ο Mario Cornejo που κράταγε τις σημειώσεις είναι ο ήρωας του φιλμ κατ' όνομα τουλάχιστο, και όλη αυτή η τυπική, μεταφορμαλιστική και ουσιαστική σοβαρότητα, μαζί φυσικά με τη λιονταρίσια χαίτη του Castro, φαίνεται πια να περιμένει επιβράβευση στην τελετή λήξης του φεστιβάλ των καναλιών.

Τεχνικά, ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε πυκνόκοκκο 16mm και καταξεθώριασε τα χρώματα μέχρι παρατήρησης και από τον τελευταίο θεατή αν το παρατήρησες, για να ενισχύσει την εικόνα νεκροτομείου, των συντετριμμένων προσδοκιών με τις οποίες κλείνει η κριτική του Variety την οποία αναπαρήγαγε σαν επιμύθιο και το Reuters κάνοντάς τη.. ισοπεδωτική για τις υπόλοιπες απόψεις. Τεχνικότερα, το φιλμ χάνει το μεσαίο και μεγαλύτερο σταθμό στη διαδρομή Βενετία - Τορόντο - Νέα Υόρκη που ακολουθεί το Meek's Cutoff, και την ακολουθεί ακόμα και το Ovsyanki (2010) του Aleksei Fedorchenko που μάζεψε χτες αρκετές θετικές κριτικές για τα διαφαινόμενα μια απ' τα ρώσικα ίδια του. Όμως μια τέτοια προγραμματισμένη διαδρομή καταξίωσης για ταινίες που έρχονται από το εμπορικό πουθενά, βοηθάει στο να μαζέψουν επιπλέον αναγνώριση στον κάθε σταθμό ξεχωριστά, όπως έδειξε πιο πρόσφατα πέρσι ο Λίβανος (2009).