Βενετία 2009: Τα βραβεία

Ο Λίβανος του Samuel Maoz, γυρισμένος σχεδόν ολόκληρος σε ένα τανκ, τιμήθηκε με το Χρυσό Λιοντάρι της 66ης Μόστρα. Χωρίς να έχει καμία συνταρακτική, η διοργάνωση μάζεψε αρκετές και διαφορετικές καλές ταινίες, οι περισσότερες από τις οποίες όλο και κάτι τσίμπησαν στα υπόλοιπα βραβεία.

Στα χνάρια του Ari Folman και του Βαλς με τον Μπασίρ (2008), ο Maoz φαίνεται να είδε κι αυτός στην αφήγησή τους τον τρόπο να επουλώσει μετά από δεκαετίες τα τραύματα που του άφησε η θητεία του στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις κατά τη πρώτη εισβολή στο Λίβανο, και αφιέρωσε το βραβείο σε όσους "σε όλο το κόσμο επιστρέφουν από πολέμους σώοι και αβλαβείς, παντρεύονται, κάνουν παιδιά" αλλά οι αναμνήσεις "κολλάνε στη ψυχή τους". Και κοιτώντας πίσω μέχρι τις αρχές της βδομάδας όταν και προβλήθηκε, μπορείς να πεις ότι όλοι κατασυμπάθησαν τη ταινία του αλλά ελάχιστοι έτρεξαν να γράψουν γι' αυτή. Πράγμα που είναι πολύ περισσότερο απ' ότι μπορείς να πεις για τη ταινία της Shirin Neshat που πήρε τον Αργυρό Λέοντα με το να περιφέρεται με πράσινα τσεμπέρια στο Lido μαζί με όλη τη γνωστή κομπανία που πριν λίγους μήνες έβγαζε τον Musavi όχι μόνο προοδευτικό λαϊκό ήρωα αλλά και νικητή των ιρανικών εκλογών.

Ειδικό βραβείο έδωσε η επιτροπή στον Fatih Akin του οποίου το Soul Kitchen έφερε στο διαγωνιστικό μια απροσδόκητη (για τη δουλειά του σκηνοθέτη) εύθυμη νότα και στον Άκη Καπράνο τάσεις εγκεφαλικού με το "(Όταν Πηγαίναμε Μαζί) Σχολείο σε σεκάνς παρτούζας". Εκτός από το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό όνομα του φεστιβάλ, ο Akin ήταν και τυπικό φαβορί για αρκετές μέρες στα προγνωστικά που θέλαν τον Marco Müller να έχει κρατήσει και πάλι τα καλύτερα για το τέλος, και μαζί του και με το ίδιο σκεπτικό τράβαγε (ο Akin) και τον Tom Ford του οποίου ο Single Man αποδείχτηκε ότι εκτός από ντιζάινερ κουστουμάκια και σφιχτά κωλαράκια είχε και αρκετή και όχι αποκλειστικά gay ευαισθησία για να μπει στα ξεχωριστά της διοργάνωσης και να τιμηθεί με Coppa Volpi ο πρωταγωνιστής του, Colin Firth. Στα υπόλοιπα βραβεία ξεχωρίζει το μετάλλιο (Osella) σεναρίου στον Todd Solondz που έκανε ψιλοθριαμβευτική επιστροφή με το Life during Wartime, ενώ γενικά ξεχώρισε σε κοινό και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον και το Capitalism: A Love Story φυσικά, αλλά αν έχεις δει το Προσοχή: Πόθος (2007) θα ήταν εξωπραγματικό να περιμένεις από τον Ang Lee (πρόεδρο της επιτροπής φέτος), να χρυσώσει τον Michael Moore.

Το κινηματογραφικό παλάτι της πόλης των καναλιών ανοικοδομείται και η φετινή διοργάνωσή του είχε και έναν αέρα κινηματογραφικής ανοικοδόμησης με πέντε συμμετοχές πρωτο-εμφανιζόμενων στο διαγωνιστικό και μια προαναγγελθείσα αγκαλιά για τη ψηφιακή τεχνολογία με 3D βραβεία και τιμές στον John Lasseter (της Pixar). Παρολαυτά, η διάθεση και για πολιτικοποίηση ξέφυγε από τον μάλλον πρωτάρικο έλεγχο, πέρα από τον ιρανικό περιφερόμενο θίασο τα ατελείωτα εσωτερικά των Ιταλών κατακυριάρχησαν στις ανταποκρίσεις, και κάποιες φάσεις σα το ντοκιμαντέρ του Oliver Stone για τον Hugo Chávez που τους έφερε και τους δυο προσκεκλημένους, πέρασαν πιο απαρατήρητες. Και στα κουτσομπολιά πέραση είχαν οι όχι και τόσο σοβαρές χαρουμενιές γύρω από τον Ford και πολύ περισσότερο για τον George Clooney που έτσι κι αλλιώς τριγύριζε εκεί με την Elisabetta Canalis και με την ευκαιρία προώθησε και τους Κατάσκοπους που Γύρισαν από τα Γίδια (σε ελεύθερη απόδοση). Και η οικονομική κατάσταση του πλανήτη, παρά τις εξαιρετικές προσπάθειες του Müller, έχει μετατρέψει τη Venezia του σε ένα καλό τιμοκατάλογο για όσους θα αγοράσουν στο Toronto (χωρίς να κάνουν τα έξοδα για άλλα ταξίδια), όπως είχε φανεί από τις ανακοινώσεις των προγραμμάτων ακόμα. Έτσι, ένα από τα μάλλον πιο.. φεστιβαλικά φεστιβάλ των τελευταίων χρόνων μάλλον πέρασε και σαν υποσημείωση στην ιστορία τους.