Τα 100 καλύτερα ξεκινήματα καριέρας

Ένα απ’ τα πράγματα που ψάχνεις σε πρώτες ταινίες, είναι το στοιχείο της έκπληξης και του αιφνιδιασμού, που φέρνει μαζί της η φρεσκάδα του νέου δημιουργού, λέει ένα απ' τα σχετικά blurds, των τίτλων που έψαξε να καταγράψει στην πρώτη εκλεκτική λίστα που έβγαλε η Online Film Critics Society μετά από αιώνες. Και ποιος καλύτερος τρόπος να ξαναξεκινήσει η ένωση, αυτή τη συνήθεια που είχε παραμελήσει, απ’ το να μετρήσει τα 100 καλύτερα κινηματογραφικά ντεμπούτα στην Ιστορία του κινηματογράφου. Εξαιρετικός τρόπος και για 'σένα, βέβαια, για να ξεκινήσεις και την εβδομάδα σου, και την κινηματογραφική σαιζόν που μπαίνει.

Στην κορυφή της λίστας, αναμενόμενα, βρέθηκε η ταινία που βρίσκεις by default, στην κορυφή οποιασδήποτε λίστας, για οποιοδήποτε θέμα και αφορμή: ένας θρίαμβος κινηματογραφικής καινοτομίας και τεχνικής, που μόνος του διαμόρφωσε το παγκόσμιο σινεμά των δεκαετιών που τον ακολούθησαν. Κάτω κι απ’ τον Πολίτη Κέην (1941) του Orson Welles, όμως, βρίσκονται τίτλοι που έχουν κάνει τη δική τους κινηματογραφική τομή, όπως το Eraserhead (1976) που σύστησε στον κόσμο την ανατρεπτική ντελιριακή ματιά του David Lynch, η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών (1968) με την οποία ο George A Romero δημιούργησε ένα ολόδικό του κινηματογραφικό sub-genre, το Γεράκι της Μάλτας (1941) που αποτέλεσε την κορωνίδα της παράδοσης του film noir χάρη στον John Huston, το Χωρίς Ανάσα (1960) με το οποίο ο Jean Luc Godard σμπαράλιασε την ιδέα της αφηγηματικής συνέχειας και της γραμμικότητας του μοντάζ, το Reservoir Dogs (1992) που απενοχοποίησε τα καλλιτεχνικά δάνεια ανάγοντας την αφομοίωσή τους σε αυτάρκη κινηματογραφική γραφή, Η Νύχτα του Κυνηγού (1955) όπου η ύπουλη εξπρεσιονιστική ευστοχία του Charle Laughton άφησε το στίγμα της κι εξαφανίστηκε συγχρόνως, το Μόνο Αίμα (1984) που έφερε στον κόσμο την φαταλιστική ιδιοφυΐα των αδερφών Coen, τα 400 Χτυπήματα (1959) με τα οποία ο François Truffaut έβαλε μπρος ολόκληρη τη Nouvelle Vague, και βέβαια, για να κλείσει η συναρπαστική δεκάδα, οι 12 Ένορκοι (1957), που έμειναν στην Ιστορία όχι μόνο ως ένα απ’ τα εντονότερα δραματικά θρίλερ δωματίου που έχουν περάσει από οθόνη, αλλά και ως το ηχηρό καλησπέρα σας, του τηλεοπτικού και θεατρικού βετεράνου Sidney Lumet, που έμελλε να διαμορφώσει τον αμερικάνικο κινηματογράφο στην υπόλοιπη πορεία του.

Η επανεφεύρεση των animated ταινιών, τόσο ως κινηματογραφική τέχνη, όσο και ως επιχειρηματικό μοντέλο, που ήρθε με το Toy Story (1995), στρώνοντας το δρόμο για το θαυμαστό πράγμα που έγινε η Pixar, βρίσκεται οριακά εκτός δεκάδας στο #12, και η αφηγηματική ανατρεπτικότητα του Spike Jonze στο Being John Malkovich (1999) βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Το Duel (1971) του Steven Spielberg κατάφερε να πιάσει τη 19η θέση, παρ’ ότι ντεμπουτάρισε στην αμερικανική τηλεόραση (πριν γνωρίσει κινηματογραφική διανομή στην Ευρώπη), ενώ ακριβώς από κάτω του βρίσκεται το μόνο παραδοσιακό animation της λίστας, το The Iron Giant (1999), όπου ο Brad Bird έδειξε την ευαισθησία και την μαεστρία του, πριν περάσει κι αυτός, στις αγκαλιές της Pixar. Donnie Darko (2001), District 9 (2009), Synecdoche, New York (2009), και Moon (2009) συνυπάρχουν με λιγότερο αναγνωρισμένα αριστουργήματα όπως το Brick (2005), το Primer (2004) και το Mad Max (1979) στις θέσεις γύρω απ' την πενηντάδα, ενώ ανάμεσά τους πετάγονται ονόματα σαν αυτά του Darren Aronofsky για το Pi (1998), του Christopher Nolan για το Following (1998), του Sam Mendez για το American Beauty (1999) και του Danny Boyle για το Shallow Grave (1994), σε μια λίστα που λειτουργεί λίγο εκφοβιστικά αν είσαι σκηνοθέτης στα πρώτα σου βήματα, λίγο καταθλιπτικά αν προσπαθείς να ξεκινήσεις σε μια χώρα κινηματογραφικά απαίδευτη και υπανάπτυκτη σα τη δικιά μας, αλλά και αρκετά ενθαρρυντικά αν αναλογιστείς το μέγεθος του ταλέντου που υπάρχει εκεί έξω, και τις δεκάδες τίτλων που μπορείς να τσεκάρεις για να σ' το εμπνεύσουν. Οπότε, ξεκίνα να διαγράφεις.