The American (2010)

Ένας πολύ ιδιωτεύων κύριος φτάνει στο γραφικό Castel del Monte, έχοντας προηγουμένως εκτελέσει με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού την αγαπημένη του στη χιονισμένη Dalarna. Σα παραγωγή, ο American (2010) επανέφερε τα μισοξεχασμένα ευθέως απατηλά κόλπα του κινηματογραφικού marketing, στιγματίστηκε από τη καμπάνια της Focus που προωθούσε τον George Clooney σα γκριζαρισμένο Jason Bourne, και μαζί με τον Last Exorcism (2010) που χρησιμοποίησε παρόμοιες ταχτικές, στιγμάτισαν σαν κομπογιαννίτικο κι από πάνω το ήδη παραδοσιακά πεσμένο εμπορικά φθινόπωρο στην Αμερική. Σα δημιουργία, η δεύτερη δουλειά του Anton Corbijn, επανέφερε και καλλιτεχνικά πιο αθώες και συγκροτημένες εποχές, οι απάτες στο σμπρώξιμο είναι πλέον ακόμα μεγαλύτερες αλλά έχουν περάσει από το deception στο inception όπως ξεκαθάρισε ανάμεσα σε άλλα η επιστροφή του κινηματογράφου το καλοκαίρι, σα φωτογράφος ο Corbijn ενδιαφέρεται για την υπερακεραιότητα των κάδρων του σε μια ποτισμένη από τα 70s μελέτη μυστηριώδους χαρακτήρα. Σα.. κρινόμενος ο Αμερικάνος είναι από αυτές τις ταινίες που καλύτερα ανακαλύπτεις τη δύναμή τους μόνος σου, χωρίς προϊδεασμούς και προκαταλήψεις, όπως περίπου είναι και ο Εξορκισμός, αν δε το κατάλαβες ήδη από την αντίστοιχα ατελείωτη εισαγωγή. Ο Clooney σου συστήνεται σα Jack ή Edward ανάλογα με το αν είσαι παγερή ξανθιά με ειδικότητα στις εκτελέσεις ή ονειροπόλα μελαχρινή με χώρο εργασίας το κρεβάτι, το αδιάτρητο παρελθόν του το χρησιμοποιεί πια μόνο για να επιζεί τόσο κυριολεκτικά όσο και για να βγάζει το ψωμί του, με τυφλές από υπερβολική εμπειρία κινήσεις συναρμολογεί μυδραλιοκαραμπίνες κατά παραγγελία, με σπασμωδικές από εκνευρισμένη απελπισία αντιδράσεις αναβάλλει το αναπόφευκτο πεπρωμένο του, το αφηγηματικό τόξο εδώ παραμένει προσκολλημένο στη παράδοση σε βαθμό να τη διακτινίζει στο σήμερα, το ιταλικό χωριό υπάρχει στην εποχή των κινητών αλλά ακόμα και οι επισκέπτες του το φτάνουν με ζιβάγκο και αυτοκίνητα με γωνιοσχεδίαση.

Το μυθιστορηματικό σενάριο του Rowan Joffe βρίσκει σχεδόν άψογα τις ισορροπίες ενός ανθρώπου που ψάχνει τις ηθικές του αρχές χωρίς να έχει καν όνομα να του δίνει ταυτότητα, ο Corbijn αυτόν τον ιδιότυπο σαμουράι τον σκιαγραφεί με τόση προσοχή και υπομονή ώστε οι αντιεμφατικές κορυφώσεις του να σε πάνε σε σπάνια επίπεδα ανάτασης όπως παρατηρεί ο Ebert, για καλύτερα και για χειρότερα στην Ελλάδα ο Clooney κόβει εισιτήρια και με 2 ώρες να ξυρίζεται, και την εποχή που ο βαθύς auteurισμός τράκαρε αναπόφευκτα σε ουρανοξυστικές μπλοκμπαστεριές ακόμα τη μελετάμε μπας και τη κατανοήσουμε ποτέ εντελώς.