Bal (2010)

Πιτσιρίκι δεμένο με τον πατέρα του που μαζεύει μέλι απ’ τα ψηλά δέντρα της τουρκικής υπαίθρου, χαράσσεται για πάντα, τη μέρα που αυτός δεν γυρίζει ποτέ.Κλείνοντας την τριλογία του Γιουσούφ με τον ιδανικό τρόπο της βράβευσης με τη Χρυσή Άρκτο, ο Semih Kaplanoglu ολοκληρώνει την φροϋδικής υφής μελέτη του στην ψυχοσύνθεση ενός χαρακτήρα που απλώνεται σε τρεις ταινίες, για να σου αναλύσει τους τρεις πυλώνες της ανδρικής ζωής (τα παιδικάτα, η ακμή κι η ύστερη ηλικία), προσεγγίζοντάς τους αντίστροφα. Αν έχεις δει τις δυο προηγούμενες ταινίες, αυτή εδώ μπορεί να σου δώσει μερικές απαντήσεις για την μελαγχολία που είχες εντοπίσει στο χαρακτήρα, το δέσιμό του με τη μητέρα του και το παράπονό του από τη ζωή, ετούτη η τρίτη όμως, είναι και η πιο αυτάρκης της τριλογίας, απ’ το γεγονός και μόνο ότι είναι χρονολογικά η πρώτη της. Ο Kaplanoglu, με μελιστάλαχτο λυρισμό και αφοσίωση στην ομορφιά της λεπτομέρειας, συνθέτει πλάνα μαγευτικά και τα αφήνει να αναπνεύσουν στον νωχελικό ρυθμό του, και χωρίς να πιέζει ιδιαίτερα το θέμα του, αφήνει απ’ τις εικόνες του να αναδύεται η νοσταλγία της απλότητας κι η ομορφιά της αθωότητας. Σε στοιχειώνει η ευλάβεια στην απεικόνιση της υποβλητικής φύσης, σε ταξιδεύει η αναβίωση της επαρχιακής ζωής, σε συγκινεί η ξαφνικότητα της ενηλικίωσης και σε παρασύρει ο τρόπος που ο Kaplanoglu, με την άνεση και τη φινέτσα του αυθεντικού διανοούμενου, εμποτίζει το φυσιολατρικό του ταξίδι στις ρίζες του ψυχισμού, με σιωπηλές αιχμές κατά της φονικής ισοπεδικότητας της αναπόφευκτης εισβολής των μοντέρνων καιρών, σ’ αυτό το τόσο μειλίχιο και γοητευτικά ψύχραιμο δράμα.