Όνειρα σε Άλλη Γλώσσα (2010)

Σκηνοθέτρια αγκαλιάζει μικρή σχολική Βαβέλ και όλοι μαζί αναρωτιούνται ποιός άνεμος τους έφερε ως εκεί και ποιός φέρνει μαζί τους ανθρώπους.Ένας από τους 300 μαθητές του σχολείου της Φανερωμένης που βρίσκεται στο κέντρο της Λευκωσίας, ο δεκατριάχρονος Ανδρέας, θέλει "όσοι τον αγαπάνε να τον αγαπάνε όπως είναι", και το δηλώνει για τη κάμερα της Λουκίας Ρικάκη, η οποία, πραγματοποιώντας γυρίσματα επί δύο χρόνια σε αυτό το σχολείο, κατέγραψε το πως συνυπάρχουν σα μαθητές, τα παιδιά μεταναστών από διαφορετικές χώρες που οι συγκυρίες τους απομάκρυναν από την πατρίδα τους. Την πραγματικότητα του σχολείου αλλά και της ζωής στην Κύπρο την παρακολουθείς μέσα από τη φωνή των ίδιων των παιδιών, η ωριμότητά τους εντυπωσιάζει αν και δεν πείθει για το πόσο αυθόρμητη είναι, η πίκρα και η τρυφερότητα των λόγων τους συγκινεί αλλά κάποιες στιγμές γίνεται σχεδόν μελοδραματική, η φανερή προσπάθεια της σκηνοθέτριας να φορτίσει συναισθηματικά το πόνημά της (η εικόνα των μικρών παιδιών να μιλάνε για αγάπη και ανοχή τη διευκολύνει σαφώς σε αυτό) οδηγεί τελικά το βραβευμένο μάλιστα πρόσφατα ντοκιμαντέρ στο να θυμίζει κατά τόπους ρεπορτάζ προς τηλεοπτική κατανάλωση. Επιπλέον, η Ρικάκη επέλεξε ένα σχολείο στη Λευκωσία για να πραγματοποιήσει τα γυρίσματά της, τη στιγμή που ανάλογη συνύπαρξη γηγενών και μεταναστών παρουσιάζουν και πολλά σχολεία της Αθήνας και όχι μόνο, ενώ πλάνα με ελληνοτουρκικές σημαίες καθώς και σκηνές από την εισβολή, πάνε τη Κύπρο πέρα από ενδιαφέρουσα σα σκηνικό ή θεματογραφία. Με καλή θέληση, μπορείς να πιστέψεις πως οι επιλογές δεν έχουν στόχο μόνο να προκαλέσουν, αλλά δικαιολογούνται από το ότι οι συγκεκριμένοι μαθητές ανήκουν σε οικογένειες μεταναστών που έζησαν γεγονότα αντίστοιχα μ' αυτά της Κύπρου, πολέμους, καταστροφή, ξεριζωμούς.