The Social Network (2010)

Από το 2004 μέχρι το 2008 ο Mark Zuckerberg, συνιδρυτής και CEO του Facebook, βρίσκονταν σε δίκη με τους ιδρυτές του ConnectU και συμφοιτητές του στο Harvard, που τον κατηγορούσαν για απάτη. Η υπόθεση έκλεισε εξωδικαστικά.Το μότο "never let the facts get in the way of a good story", είναι αναπόσπαστο μέρος του αμερικάνικου.. φολκλόρ από τα 40s, και μόνο στις ρίζες του μπορείς να πεις ότι ανέτρεξε o Aaron Sorkin σα πηγή έμπνευσης για το Social Network (2010), μια ταινία που, μέσω πληρωμένων καταχωρήσεων και κριτικών με σχέση κότας και αυγού, μάζεψε συγκρίσεις με τον Πολίτη Κέιν (1941) και φέρεται να καθορίζει την εποχή της, αλλά στη πραγματικότητα αναβιώνει απλά την εποχή του Reefer Madness (1938). Η ταινία ξεκινάει με γκόμενα να φτύνει τον Zuckerberg και τελειώνει με γκόμενα να φτύνει τον Zuckerberg. Ενδιάμεσα αυτός έχει κάνει τα πάντα, το μάντεψες, για να βρει γκόμενα, με μόνο ουσιαστικό αποτέλεσμα να βρίσκει καμία στο Facebook και να κάνει refresh στη σελίδα της, χωρίς να φτάνει να τη προσθέσει για φίλη. Τα στοιχεία λένε ότι ο Zuckerberg στο Harvard είχε βρει τη γυναίκα της ζωής του, και ακόμα την ίδια έχει άρα η σχέση του ήταν και παραπάνω από σταθερή, εκτός βέβαια αν, στη λογική του φιλμ, υπολογίσεις ότι αυτή είναι ασιατικής καταγωγής και δε μετράει για ανθρώπινο ον. Τα στοιχεία ο Sorkin τα αγνοεί και για χάρη καλής ιστορίας με σεξιστικό γουρούνι για ήρωα (το διαβόητο Facemash που έστησε ο Ζuckerberg σε μια νύχτα, δεν έκανε στη πραγματικότητα διακρίσεις στα φύλα), και για χάρη καλής ιστορίας με μονόχνωτο ανέκφραστο μαλάκα για ήρωα (που δεν χαμογελάει και δεν ιδρώνει όπως ακόμα πιο διαβόητα κάνει στη πραγματικότητα), και σε περίπτωση που ακόμα δε το κατάλαβες, η πιο μαύρη καμπάνια πολιτικής σπίλωσης στο Αζερμπαϊτζάν δυσκολεύεται να πει τόσο καλή "πραγματική" ιστορία στον 21ο αιώνα.

Ούτε ο Sorkin ούτε o David Fincher έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ καν το Facebook και έτσι η επαφή τους με τη κοινωνία και τη γενιά της πληροφορίας που υποτίθεται ότι σχολιάζουν είναι ακόμα πιο εξωτική. Το Social Network προσποιείται επαφή με αλγόριθμους μέσω της πανάρχαιας εικόνας εξισώσεων στο τζάμι (ο Zuckerberg ζητάει απεγνωσμένα το σύστημα του Elo, που θα μπορούσε να βρει σε μηδέν χρόνο αν ήξερε ότι υπάρχει το Google και η Wikipedia), υποκρίνεται γνώση των γεγονότων μέσα από δικαστικά πρακτικά όταν ακόμα και αυτά αδυνατεί να τα κατανοήσει (ο Zuckerberg φαίνεται να ζητάει σα μεγαλομανής παρανοϊκός αναγνώριση για τη συμβολή του στη βελτίωση της ασφάλειας του Harvard, όταν μόνο για πλάκα θα 'λεγες κάτι τέτοιο για συλλογή δημόσια προσβάσιμων φωτογραφιών), και τελικά δε κρύβει πού στοχεύει όλη αυτή η εμετική τύφλα όταν φτάνει στο χαρακτήρα του Sean Parker. Για τη βιομηχανία και την ιστορία ο Parker είναι ένας τύπος που είδε νωρίς τις δυνατότητες του Napster και του Facebook και αρκεί να συγκρίνεις το λήμμα του στη Wikipedia με αυτό του Shawn Fanning για να το διαπιστώσεις, για τη RIAA και την MPAA ο Parker είναι ο βασιλιάς των κανίβαλων πειρατών που τις κατασπάραξαν. Ο ίδιος δεν αποφεύγει ακριβώς τη δημοσιότητα και, αντίθετα με τον Zuckerberg, συνεργάστηκε με τη παραγωγή και τον Justin Timberlake που τον υποδύεται, το αποτέλεσμα ήταν φυσικά όμοιο, να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του στην οθόνη, σε κάποιον που πετάγεται από το πουθενά για να φάει το κόπο και τη τιμή των άλλων σε ένα τόνο αλκοόλ και ναρκωτικών, κομπλέ κι αυτός με παρανοϊκά λογίδρια για το πως μια μέρα θα ζούμε όλοι σα τεντιμπόηδες στα ιντερνέτια.

O Fincher φανερά έψαχνε στα γυρίσματα μια φυσική δραματικότητα στιλ Zodiac (2007) αλλά φανερότερα δεν "είχε" ούτε τους χώρους ούτε το δράμα, και έτσι πρόσθεσε εκ των υστέρων ότι φαιοφίλτρο είχε το Final Cut Pro μπας και προσθέσει και επίφαση σοβαρότητας με όλη αυτή τη σκατουλί μαυρίλα. Η απελπισία του έγινε διακριτή καθαρότερα σε κάτι ψηφιακά εφέ που υποτίθεται είναι παγωμένες ανάσες αλλά κάνουν όλους στην οθόνη να μοιάζουν σα να ρούφηξαν μονοκοπανιά κανένα τρίμετρο μπάφο και ακόμα καπνίζουν, προκαλώντας και υστερικά γέλια στα διαδίχτυα. Στο τρίτο τόξο του, όταν οι πιθηκοειδείς χαρακτήρες έχουν ολοκληρωθεί και απλά πλακώνονται, καταφέρνει να βγάλει κάποια ένταση σε επίπεδο σοβαρού σκηνοθέτη με γελοίο σενάριο, τον βοηθάει και η εξαιρετική δουλειά στον ήχο και η επένδυση του Trent Reznor.