Ο Θάνατος που Ονειρεύτηκα (2010): Συνέντευξη Π. Κράββα

Ξεκίνησε πριν μια δεκαετία, από μια κουβέντα μεταξύ σοβαρού κι αστείου, για το πώς στην ελληνική φιλμογραφία, είναι πρακτικά ανύπαρκτα τα δείγματα κινηματογράφου είδους, και ειδικότερα τα θρίλερ και οι ταινίες τρόμου, ταινίες που αν το καλοσκεφτείς, είναι το βούτυρο στο ξεραμένο ψωμί των φερέλπιδων νεαρών δημιουργών, απανταχού το αναπτυγμένου κινηματογραφικού κόσμου. Μια κουβέντα, που με τη σειρά της είχε πυροδοτηθεί απ’ τα, ζεστά τότε, τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τη δίκη της ομάδας των σατανιστών της Παλλήνης, ιστορία που αποτέλεσε και το ευρύτερο πλαίσιο για την ταινία που απείλησε ο Παναγιώτης Κράββας τον Αντώνη Καφετζόπουλο, ότι θα κάτσει να γράψει και θα φέρει να στήσουν. Έτσι κι έγινε, κατά το ήμισυ τουλάχιστον, αφού ο Κράββας έγραψε το σενάριό του για ένα ρομάντζο περικυκλωμένο απ’ το θάνατο, αλλά η τότε Bad Movies δεν έμελλε να είναι η εταιρεία που θα χρηματοδοτούσε, το ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη που χάθηκε σε τηλεοπτικές δουλειές όπως η πρώτη σαιζόν των Singles και επεισόδια της 10ης Εντολής του Πάνου Κοκκινόπουλου. Δέκα χρόνια μετά, ο Παναγιώτης Κράββας κατάφερε να κάνει την ταινία του πραγματικότητα, κι ετοιμάζεται να την απλώσει σε πάνω από μια ντουζίνα αίθουσες, την ερχόμενη Πέμπτη.

Επιθετικό άνοιγμα, για μια ταινία που όχι μόνο δεν χωράει στα καλούπια του εμπορικού ελληνικού σινεμά, αλλά δεν έχει και καμία σχέση μ’ αυτό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις ως εναλλακτικό. Συνδυάζοντας στοιχεία κι αναφορές, απ’ τα βιώματα και τις καλλιτεχνικές αγάπες που κουβαλάει μέσα του ο δημιουργός της, η ταινία του Κράββα ξεκινά με αφετηρία την αληθινή ιστορία, για να στήσει μέσα στο ελεύθερα μεταφερμένο πλαίσιό της, μια ιστορία για τον έρωτα, το θάνατο, τη δίψα για ζωή και την απόγνωση της ανίας της μικροαστικής ελληνικής επαρχίας. Μικροαστικότητα που ούτε και στη μεγάλη πόλη δεν μπορείς να βγάλεις από πάνω σου, όπως αντιλαμβάνεσαι απ’ την απελπιστική δυσκολία που περιγράφει ο Κράββας και συναντάει ένας σκηνοθέτης που θέλει να δοκιμάσει ένα διαφορετικό σινεμά σαν το δικό του, σε ένα στείρο, μηδαμινής τόλμης κινηματογραφικό τοπίο, όπως το ελληνικό. Τοπίο που, ούτε κι ο Κράββας (ούτε κι η Ιωακειμίδη, ούτε κι ο Οικονομίδης νωρίτερα) βλέπουν να έχει αλλάξει, ή να έχει σκοπό να αλλάξει, αφήνοντας τις τύχες του μέλλοντος του ελληνικού σινεμά, στα κουράγια και τις αντοχές, των ανθρώπων που στήνουν το αντάρτικό τους, κόντρα στους μονοθεματικούς στόχους των μεγάλων παραγωγών. Αλλά, βέβαια, και το κοινό δεν είναι άμοιρο ευθυνών, για τις ταινίες που επιλέγει να βλέπει...