Μαχαιροβγάλτης (2010): Συνέντευξη Γιάννη Οικονομίδη
Ξεκίνησε με την κόπια της πρώτης του ταινίας στη μασχάλη, ψάχνοντας με το φακό αίθουσα να την προβάλει. Κατέληξε να τη βγάζει σε DVD, πριν ανέβει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για να πάρει το βραβείο και τη στήριξη της ΠΕΚΚ και να απαιτήσει τον ελάχιστο χρόνο της στις αίθουσες, που έκανε το Σπιρτόκουτο (2002) ένα αντικείμενο αφοσιωμένης λατρείας απ’ τους φανατικούς που το ανακάλυψαν. Τέσσερα χρόνια μετά, έχοντας ήδη γίνει ένα απ’ τα πιο στιβαρά ονόματα της ανερχόμενης ελληνικής σκηνής, άνοιξε τη δεύτερη ταινία του στην Εβδομάδα Κριτικής των Κανών, και ταξίδεψε σε Πουσάν και Σικάγο, πριν επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη, για να διχάσει πάλι κόσμο και πάλι να φτύσει αίμα για να εξασφαλίσει διανομή. Οι αποκλειστικές προβολές στον Μικρόκοσμο, μετατράπηκαν σε γύρο θριάμβου για την Ψυχή στο Στόμα (2006), που τον καθιέρωσε ως έναν ασυμβίβαστο, σκοτεινό δημιουργό. Φέτος, ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει με τον Μαχαιροβγάλτη (2010) (και την υποστήριξη του Movies for the Masses), έχοντας αποδείξει ότι πως όταν ο Οικονομίδης κάνει ταινία, κάθεσαι να την δεις, με τον ίδιο τρόπο που όταν μιλάει, κάθεσαι και τον ακούς. Ακόμα περισσότερο, όταν μιλάει αποκλειστικά, και για την επόμενη ταινία του.
Φανατικός του κινηματογραφικού ρεαλισμού και της αλήθειας της κινηματογραφικής γραφής, ο Οικονομίδης είναι τόσο απαιτητικός απ’ τους συντελεστές του, όσο κι οι ταινίες του από τον θεατή. Το πέρασμά του από τη μια ταινία του στην επόμενη, είναι γι’ αυτόν η χειρότερη περίοδος της καλλιτεχνικής του ζωής, όμως όταν μπει στην παραγωγική διαδικασία, είναι μια ασταμάτητη ατμομηχανή, που πρέπει να έχεις κότσια και υπομονή για να την ακολουθήσεις, και απόλυτη εμπιστοσύνη για να μην τα φτύσεις. Γι’ αυτό και ο κύκλος των συνεργατών του είναι συγκεκριμένος. Με ανθρώπους που έχει γνωρίσει και γνωριστεί, όχι μόνο ανθρώπινα και κοινωνικά, αλλά και καλλιτεχνικά και συναισθηματικά. Όταν μιλά για τους ηθοποιούς του, το πρόσωπό του μαλακώνει, από μια συγκίνηση που δεν περιμένεις να δεις σ’ έναν δημιουργό φαινομενικά απογοητευμένο απ’ την ανθρώπινη κατάσταση, όπως έχει εκφυλιστεί στη χώρα όπου ζει. Όμως, η βαθιά ευαισθησία, είναι που κάνει τους ανθρώπους να γίνονται σκληροί, κι αυτή η βαθιά του ευαισθησία φαίνεται να ‘ναι που τον κάνει να κλείνει τους χαρακτήρες του σε μια γεωγραφία της κολάσεως, έναν λαβύρινθο για ποντίκια, που ολοένα επαναφέρει στις ταινίες του, σα να θέλει να τα ξορκίσει, και να τα φυλακίσει για πάντα στο πανί. Παρά την κοινή θεματική όμως, στη νέα του ταινία ο Οικονομίδης μοιάζει έτοιμος να επαναπροσδιοριστεί, δοκιμάζοντας μια εντελώς διαφορετική γραφή, πιο ήσυχη και εγκεφαλική, κι αν θες, πιο μελαγχολική. Σαν ένα ενδιάμεσο στάδιο στην πρώτη του περίοδο κι αυτή που φαίνεται να έρχεται μετά, με την επόμενη ταινία του. Ένα σκοτεινό κοινωνικό νουάρ, που σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον, του τελειωμένου σεναρίου, φαίνεται να έχει ζορίσει και τον ίδιο τον Οικονομίδη, έτσι αποστεγνωμένο που του βγήκε απ’ το μαύρο χιούμορ και τον δηκτικό σαρκασμό, με τον οποίο συνηθίζει να αλαφραίνει τις ταινίες του. Δείγμα ότι έρχονται ζόρικοι καιροί;