Another Year (2010)

Ευτυχισμένο ζευγάρι στα ύστερα χρόνια της ζωής του, μοιράζεται τη θαλπωρή της ευτυχίας του με τους πιο άτυχους φίλους του.Απ’ όλο το απαύγασμα της arthouse παραγωγής που μαζεύτηκε φέτος στις Κάνες, η ταινία του Mike Leigh είναι η μόνη που μένει μαζί σου πάνω από ένα εξάμηνο μετά το τέλος του πανηγυριού της Croisette, κι αυτό μπορεί να μη λέει και πολλά αν κρίνεις εκ των υστέρων το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, αλλά δεν αφαιρεί κι απ’ την αξία μιας ταινίας, που, ακολουθώντας το δημιουργό της στην δέκατη κινηματογραφική δουλειά της βαθιάς καριέρας του, αναζητά στην εμπειρία των χρόνων, το νόημα της ανθρώπινης κατάστασης, και τα όρια της ικανότητας του ανθρώπου να της ξεφύγει. Η απλότητα της κινηματογράφησης και η ροή της αφήγησης, κάνουν τη δουλειά που κρύβεται από πίσω, να μοιάζει ενστικτώδικα εύκολη, όμως ο Mike Leigh, μανιώδης κυνηγός της λεπτομέρειας, ξέρει πολύ καλά πού ψάχνει τους ήρωές του, πού τους τοποθετεί και πώς τους ξεγυμνώνει. Σ’ αυτό πλήρες σε συναισθηματική μεστότητα και ειλικρίνεια δράμα χαρακτήρων, ο Leigh σχεδιάζει το υπόδειγμα της πετυχημένης οικογένειας, χρησιμοποιώντας για πυλώνες, ανθρώπους στέρεα γειωμένους στην πραγματιστική πρακτικότητά τους, κι ανακατεύει τη σούπα του με την νηφαλιότητα της εμπειρίας του, για να αφήσει την υπομονή του να αναδείξει τα λεπτά αρώματα μιας ιστορίας που ισορροπεί ανάμεσα στη χαρμολύπη και τη νοσταλγία, όπως εκφράζεται απ’ τις ταλαιπωρημένες ψυχές, που μαζεύονται σα ζαλισμένες μύγες, στη φλόγα της θαλπωρής του ευτυχισμένου σπιτικού.

Σε επικίνδυνη ισορροπία σχοινοβατεί με αφοπλιστική κι αξιοβράβευτη άνεση κι η Lesley Manville, δίνοντας ψυχή και σώμα σε έναν χαρακτήρα στα όρια της καρικατουρίστικης απλότητας. Στο στοιχειωτικό της βλέμμα καθρεφτίζει το σκοτάδι του κενού και της λύπης του ανθρώπου που άφησε τη ζωή να περάσει χωρίς να το καταλάβει, και υποβοηθούμενη απ’ τον θορυβώδη χαρακτήρα του Peter Wight, ενός εξίσου ατυχή φίλου του ζευγαριού, η Manville ενσαρκώνει τη μαυρίλα της απόγνωσης που επικρατεί εκεί έξω, πέρα απ’ την πόρτα του ζευγαριού με τον οργανικό λαχανόκηπο και την προσεκτικά καλλιεργημένη αγάπη. Στήνοντας την αντίθεση, ο Leigh υπογραμμίζει τη βαθύτατη αγάπη του για τους ανθρώπους που αριστεύουν στο να κάνουν κατά συρροή όλες τις λάθος επιλογές, γιατί έτσι είναι καλωδιωμένα τα κυκλώματά τους. Παρ’ όλη την συμπόνοια του όμως, αδυνατεί κι ο ίδιος να τους παράσχει τη λύτρωση, δεν ισχυρίζεται ότι ξέρει το μυστικό της ευτυχίας, ούτε καν αυτής της πολύ καλής για να είναι αληθινή ευτυχίας του ιδανικού του ζευγαριού. Σου αφήνει όμως το χώρο να αναρωτηθείς, αν αυτό το καρτποσταλικό υπόδειγμα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα λουστραρισμένο ιδανικό που γυαλίζει περισσότερο, όσο το εξιδανικεύεις βουλιάζοντας στη μιζέρια σου χρόνο με το χρόνο, ή αν, όπως κι η ανατροπή του τίτλου υπονοεί, καμιά χρονιά, δεν πρέπει να είναι απλά ακόμη μία, αν δεν θέλεις να σου φύγουν απ’ τα χέρια σου, όλα αυτά που μπορεί να σου προσφέρει.