Kasi Az Gorbehaye Irani Khabar Nadareh (2009)

Δυο νεαροί μουσικοί της underground σκηνής του Ιράν, επιστρατεύοντας έναν καπάτσο μάνατζερ, ψάχνουν για τα μέλη που θα συμπληρώσουν την μπάντα τους και ταυτόχρονα τη βίζα που θα τους εξασφαλίσει την έξοδο από τη χώρα.Γυρισμένο σε 17 μέρες, με μια δανεική κάμερα και χωρίς την έγκριση της ιρανικής κυβέρνησης, το No One Knows About Persian Cats (2009) του Bohman Ghobadi χάνεται μέσα στο διπλό σκοπό του: από τη μια να καταδείξει την παγκόσμια δύναμη της μουσικής και από την άλλη τον απολυταρχικό χαρακτήρα του καθεστώτος της χώρας του που υποβάλλει τους νεαρούς μουσικούς σε ένα σωρό περιορισμούς και τους αναγκάζει να παίζουν σε υπόστεγα με.. αγελάδες (το γάλα των οποίων μειώνεται δραματικά από heavy metal ακούσματα), σε κλειστοφοβικά υπόγεια και σε ταράτσες γιαπιών. Οι Ιρανοί ροκάδες των Περσικών Γατών διαβάζουν ΝΜΕ, ακούνε Sigur Rós και τραγουδάνε "Δεν υπάρχει χώρος στο κελί σου για μένα", σχηματοποιώντας τη δραματικά τονισμένη στο Heavy Metal in Baghdad (2007) αντιπαλότητα του ισλαμικού νόμου και του ροκ, το δικό τους κελί που τους φυλακίζει δεν είναι το σχολείο ή το πανεπιστήμιό τους αλλά ολόκληρη η χώρα τους. Και ήδη το ξέρουμε.

Ο Ghobadi θέλησε να γυρίσει ένα “αναρχικό”, μουσικό φιλμ λοιπόν, ένα faux documentary στο στιλ του Close-Up (1990) του Abbas Kiarostami, αλλά και στο γενικότερο στιλ των ιρανικών ταινιών για διεθνή φεστιβαλική κατανάλωση. Χρησιμοποίησε πραγματικούς μουσικούς δίνοντας αληθοφάνεια στην ιστορία του αλλά και στο κοινό της Δύσης την ευκαιρία να αναφωνήσει τη λύπη του γι αυτούς, καταγγέλλει δικαίως τους πολιτισμικούς περιορισμούς στο Ιράν ελπίζοντας να τσιμπήσει κανένα βραβείο όπως αυτό της Επιτροπής του Un Certain Regard που τελικά πήρε στις Κάνες, δεν ξέρεις τελικά αν αξίζει περισσότερο να βλέπεις ή να ακούς, οι υποψίες σου σχετικά με τις προθέσεις του δημιουργού είναι συνεχείς. Καλύτερα να σταθείς στις γρήγορες, σχεδόν στιγμιαίες εικόνες της ζωής στην Τεχεράνη που συνοδεύουν εν είδει βιντεοκλίπ τα μουσικά ιντερμέδια, να γελάσεις με τα Αγγλικά του μάνατζερ Nader, και να απολαύσεις την καλύτερη σκηνή της ταινίας, όταν ο εν λόγω πρωταγωνιστής προσπαθεί με έναν παραληρηματικό μονόλογο να αποφύγει τα 75 μαστιγώματα που του αναλογούν ως τιμωρία για τα πειρατικά αμερικάνικα DVD που διακινεί.