Somewhere (2010)

Χολιγουντιανός σταρ σε υπαρξιακή κρίση. Τελεία.Τέσσερα χρόνια μετά το (άδικο, ειλικρινά) τσάκισμα των φτερών της με την Marie Antoinette (2006), η Sofia Coppola επιστρέφει σε κάτι πιο γνώριμο και ελαφρώς αυτοβιογραφικό, δρέπει ξανά δάφνες (φεστιβαλικές, έστω), όμως, κατ' ουσίαν, δημιουργεί ένα εγκληματικό ατόπημα στη φιλμογραφία της, που ίσως της πάρει ακόμη περισσότερα χρόνια για να ξεπεράσει. Το Somewhere (2010) ξεκινά με μια Ferrari που κόβει κύκλους σε μια ερημική πίστα και καταλήγει με τον ήρωα του φιλμ να εγκαταλείπει το αγαπημένο του αμάξι στη μέση του πουθενά, με προορισμό... somewhere. Στο ενδιάμεσο, είναι ν' απορείς με τη μιάμιση ώρα του απόλυτου μηδενός, διότι η Coppola και γνωρίζει τι θα πει σενάριο, αλλά και έχει τιμηθεί και με Όσκαρ γι’ αυτό. Απογυμνωμένη από οτιδήποτε στιλιστικό, με τους διαλόγους στο... mute και το βλέμμα να οπισθοδρομεί προς τον ευρωπαϊκό μινιμαλισμό περασμένων δεκαετιών (ανάθεμα στον Antonioni!), η ταινία αποτελεί το πιστό αντίγραφο της κενότητας του Johnny Marco, του χαρακτήρα που υποδύεται δίχως λάμψη ή και κάποια εκφραστικότητα ο Stephen Dorff (όπως και στην πραγματική κινηματογραφική του καριέρα, άλλωστε), ενός ηθοποιού που βολοδέρνει σ' ένα δωμάτιο του Chateau Marmont, στη Sunset Blvd, μεταξύ τσιγάρου, αλκοόλ και εύκολου σεξ. Μοναδική παρένθεση ανθρωπιάς, η παρουσία της εντεκάχρονης κόρης του, η οποία βολοδέρνει με τα δικά της χόμπι, όποτε η μαμά - υπεύθυνος κηδεμόνας δε μπορεί να την κρατήσει κοντά της.

Μπορεί το Somewhere να είναι για την Coppola ένας τρόπος να πει στον πατέρα της πόσο την "τραυμάτισε" η απουσία του λόγω γυρισμάτων ή η "αβάσταχτη", κοινή τους αιχμαλωσία σε χλιδάτα ξενοδοχεία ανά τον κόσμο, γιατί εκείνος έπρεπε να κάνει και promotion στις ταινίες του, όμως, η απουσία του χιούμορ (εξαίρεση η σεκάνς των τηλεοπτικών βραβείων στην Ιταλία) ή οτιδήποτε βαθύτερου σαν σχόλιο πάνω στον "τουρισμό" των σταρ σε αντιπαράθεση με την αληθινή ζωή, μετατρέπει το φιλμ σε μια μονότονη εναλλαγή στατικών καρέ, δίχως καμία ελπίδα να καταλήξουν σε κάτι ολοκληρωμένο... somewhere. Επειδή από το πρώτο πλάνο το μυαλό μου πήγε εκεί, τολμώ να ομολογήσω πως το πλέον παράδοξο με το Somewhere είναι οι ομοιότητες ύφους με το --κατακρεουργημένο από την κριτική-- The Brown Bunny (2003) του Vincent Gallo, ο οποίος, μετά από αυτή την τραγική απόπειρα της Coppola, θα πρέπει να χαμογελά χαιρέκακα. Στο... somewhere, θα το βρει το δίκιο του αυτός.