All Good Things (2010)

Γιος Νεοϋορκέζου μεγαλοκτηματομεσίτη, ο Robert Durst δικάστηκε το 2003 για το φόνο και το διαμελισμό του πτώματος συνταξιούχου γείτονά του, όσο βαρύνονταν με υποψίες ενοχής τόσο για την εξαφάνιση της γυναίκας του στα 80s όσο και για την εν ψυχρώ εκτέλεση κοινής τους φίλης το Δεκέμβριο του 2000. Από το θέμα και μόνο που διάλεξε να καταπιαστεί, καταλαβαίνεις πως ο Andrew Jarecki συνεχίζει να έχει για εμμονή την εξερεύνηση του μυστηρίου της ανθρώπινης ψυχής, να ταξιδεύει στους βάλτους της όπως περίφημα έκανε με το Capturing the Friedmans (2003), και αυτή τη φορά, σε ταινία μυθοπλασίας, είχε θεωρητικά ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια να σχηματοποιήσει αυτό το φευγαλέο της αλήθειας, το αβέβαιο της μνήμης, το δυσλειτουργικό των συναισθημάτων, ότι έκανε το ντοκιμαντέρ του ένα από τα συναρπαστικότερα στη κινηματογραφική ιστορία.

Η αφηγούμενη ανθρώπινη ιστορία έχει αλλαγμένα τα ονόματα των πρωταγωνιστών της, αλλά τους ακολουθεί σε τέσσερις δεκαετίες, από τα 70s μέχρι τα 00s, προσπαθώντας να εντοπίσει τις σημαδιακές στιγμές τους και να σε βουτήξει στην ατμόσφαιρά τους, βοηθημένη από μια δομή που ξεκινάει από τη δίκη του κεντρικού ήρωα και ανατρέχει με φλασμπάκ στα προηγούμενα χρόνια, ώστε να δίνει τόνο και σημαντικότητας και αυθεντικότητας στα επεισόδια. Και το πρόβλημα του Jarecki το εντοπίζεις ακριβώς εκεί, στη κάπως κόντρα στο σενάριο πρόθεσή του να ξαναστήσει ένα απόκοσμο home movie σα των Friedmans, μια πρόθεση που μοιάζει να εξαντλείται σε ασήμαντες λεπτομέρειες αφήνοντας τα στοιχεία να δραματοποιούνται σε απρόσωπο τηλεοπτικό στιλ (αληθινών ιστοριών εγκλήματος) ή σε σκηνές όπου πρόσωπα απαγγέλουν τη τρέχουσα κατάσταση σα να τους παρακολουθεί.. κάμερα. O Jarecki ακροβατεί επικίνδυνα και τσακίζεται συχνά στην επιμονή του να μη προβαίνει σε κρίσεις, πράγμα φυσικά αδύνατο αφού δε διαχειρίζεται υλικό αρχείου, και έτσι οι προθέσεις των χαρακτήρων του παραμένουν αδιευκρίνιστες όσο από πάνω κάθε κίνηση των πρωταγωνιστών, κάθε μικρή σύσπαση του προσώπου τους, τη μελετάς και σε χτυπάει σαν.. υποκριτική. Η ντοκιμενταρίστικη ηθική του σκηνοθέτη συγκρούεται και με όλες τις επιλογές του στην υπόκρουση, σε κάτι μουσικά κρεσέντα που προοιωνίζουν και προοιωνίζουν.. τίποτα να συμβαίνει, μια προφανώς εκ των υστέρων προσπάθεια να γεμίσουν με ένταση σκηνές που συνειδητά είχαν αφήσει εκτός το μελόδραμα, τη δράση, τις εξηγήσεις. Σα τελικό εφέ το μελόδραμα σε χτυπάει κι αυτό κάπως βαριά όταν σε πετυχαίνει (ειδικά η επιμονή στο να εξηγηθούν όλα μέσω της αυτοκτονίας της μάνας του Durst μπροστά στα μάτια του σε παιδική ηλικία), ο Jarecki κινδύνεψε να χάσει ολότελα την ατμόσφαιρα στη προσπάθειά του να επικεντρωθεί ακριβώς σε αυτή, αλλά συνολικά το σενάριο των Marcus Hinchey και Marc Smerling είναι αρκετά απόμακρα κυκλοθυμικό για να συντηρεί το ενδιαφέρον σου, ενώ το κεντρικό καστ, πολύ πέρα απ' ότι απαιτεί το καθήκον του, ζωντανεύει εξαιρετικά όλο αυτό το ανεκδήλωτο, όλη αυτή τη παθολογία, τη πρακτική τρέλα στις σχέσεις των ηρώων.