Bronson (2008)

Ήταν μια φορά ένας κρατούμενος, ο πιο βίαιος κρατούμενος στην ιστορία των Βρετανικών φυλακών, που βρέθηκε κλειδωμένος επειδή λήστεψε ένα ταχυδρομείο, κι απ’ τα 7 χρόνια που του καταλογίστηκαν για τις 26 λίρες που πήρε λάφυρα, αποφάσισε να περάσει στα ιδρύματα, σχεδόν το υπόλοιπο της ζωής του.Ο Michael Gordon Peterson δεν ήταν βιαστής, δεν ήταν ναρκέμπορος, δεν ήταν κλέφτης, απατεώνας, ή τοκογλύφος. Δεν ήταν κάν φονιάς, ή έστω πολιτικός. Ο Michael Gordon Peterson, που υιοθέτησε το παρατσούκλι του απ’ το επίθετο του Charles Bronson όταν δοκίμαζε τις ικανότητές του στην αυτοσχέδια πυγμαχία, δεν ήταν γιος χωρισμένων γονιών, ούτε θύμα κακοποίησης, ή θύμα παιδικών τραυμάτων. Ήταν απλώς ένας άνθρωπος, που ανακάλυψε το κάλεσμά του νωρίς στη ζωή και αποφάσισε να το ακολουθήσει μέχρι τέλους, για να γίνει ένας ζωντανός θρύλος: ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος των απανταχού θαμώνων σοφρωνιστικών ιδρυμάτων --φυλακισμένων και φυλάκων.

Ο Nicolas Winding Refn έρχεται από τη Δανία, με σημαντική ιστορία πίσω του. Στα μέσα του ’90, έγραψε και σκηνοθέτησε ένα απ’ τα μεγαλύτερα blockbuster της χώρας του, βάζοντας σε κίνηση την πιο cult τριλογία που δεν είδες ποτέ. Το Pusher (1996) και τα δύο sequels που ακολούθησαν στα μέσα των ‘00s, δεν πυροδότησαν μόνο τη δική του καριέρα, αλλά έκαναν αστέρι και τον Mads Mikkelsen, με τον οποίο ξανασυναντήθηκαν πέρσι, για το έτερο παραγνωρισμένο έπος του, το Valhalla Rising (2009). Ανάμεσά τους, ο Refn είχε στήσει το (χαμένο στα ράφια της ντόπιας διανομής) βρετανικό Bronson, τη μόνη του (ως ώρας) ολοκληρωτική έξοδο απ’ τα σύνορα της Νορβηγίας, έξοδο για την οποία ο Refn είχε πάρει στις βαλίτσες του όλα τα συστατικά που είχαν κάνει την τριλογία του Pusher ένα τόσο ξεχωριστό και αυτάρκες έργο. Η εκστατική, ηλεκτρισμένη κινηματογράφιση μιας τσαμπουκαλεμένης αδιαφορίας για τη ροή της αφήγησης, το πάθος του για φωνακλάδικες σκηνές με εκρηκτικούς χαρακτήρες, την παράνοια στο ξεδίπλωμα της πλοκής και τον σταρχιδισμό του για την πολιτική ορθότητα των απεικονίσεών του. Το Bronson του, είναι σε μεγάλο βαθμό μια tour de force της σκηνοθετικής του επιθετικότητας, που σε πιάνει απ’ τα μαλλιά και σέρνει τη μούρη σου στο πάτωμα απ’ την πρώτη ως την τελευταία σκηνή.

Τις ομοιότητες που θα εντοπίσεις με το Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971) του Kubrick, μπορείς να τις φορτώσεις στη θεματολογία του, και τα αρώματα από Guy Ritchie που μπορεί να πιάσει η μυτούλα σου, πιθανότατα θα έρχονται απ’ την (όχι και τόσο αναγνωρίσιμη, πίσω απ’ τη μουστάκα) μούρη του Tom Hardy. Το δεύτερο μπαζούκας της ταινίας. Ο Hardy, που μπορεί να θυμάσαι κι απ’ το Inception, έχει μεταμορφώσει το σώμα του σ’ ένα βουνό από μύες, μα το κτήνος που ερμηνεύει, το βλέπεις κυρίως στη γυαλάδα του ματιού και την εντερική φωνή του. Εκεί μέσα στα καυτά, αχνιστά σπλάχνα, που κρύβει και το μυστικό του ένας ήρωας, που απ’ τα κάγελα της κούνιας του, στα σίδερα της φυλακής, έχει περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του σε περιορισμό. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, για ένα πλάσμα ασυγκράτητης ζωώδους ορμής, που ισοπεδώνει με μανία στοιχείου της φύσης ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Κι όταν λέμε οτιδήποτε, δε μιλάμε μόνο για τα εύθραυστα ανθρώπινα σαρκία, αλλά και για τις πιο στέραιες αντιλήψεις για τα αυτονόητα της κοινωνικής συμπεριφοράς. Ένας τυφώνας που μπορεί να σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα την ανθρώπινη λογική και την ασφάλεια των συμβάσεών της, όπως ένα έργο τέχνης απ’ αυτούς τους avant garde καλλιτέχνες που μπορεί να περάσεις για παρανοϊκούς, αλλά οι ειδικοί δεν μπορούν ούτε τρελόχαρτο να τους δώσουν. Γιατί κι ο Bronson, πέρα απ’ το να τσακίζει μούρες και να τσουβαλιάζει κόκκαλα, αυτό ακριβώς κάνει: καίει ασφάλειες. Με την ανιμαλιστική του εκρηκτικότητα, την ακόρεστη μανία του, την υστερική αυταρέσκειά του, την προβλέψιμη αυτοκαταστροφικότητά του, και την άποψή του για τη βία ως τρόπο έκφρασης. Σαν ένα installation που σε μαγεύει με δέος και τρόμο. Ένας τύπος τόσο ασυμβίβαστος, που κάνει ό,τι γουστάρει, ακόμα και σ' ένα κλουβί δύο επί δύο.