Insidious (2011): Haunted son trailer
Το Saw (2004) και το Paranormal Activity (2007), ως πρωτότυποι τίτλοι που γέννησαν ολάκερα franchise να βεβηλώσουν τους μύθους τους, έγιναν για καλό ή για κακό οι δυο μεγαλύτερες κι άρα επιδραστικότερες στη βιομηχανία τους επιτυχίες που έχουν ξεπηδήσει απ’ τα σκοτάδια του τρόμου την τελευταία δεκαετία. Οπότε μπορείς να πεις ότι ήταν θέμα χρόνου οι δημιουργοί τους να να συνεργήσουν σε κάποια φάση, όπως κι έκαναν για να φτιάξουν το Insidious. Μια παραλλαγή-πάντρεμα του στοιχειωμένου σπιτιού και του διαολεμένου παιδιού, που είχε κάνει την πρεμιέρα του στις αρχές της σαιζόν στα μεταμεσονύχτια του Toronto, για να βάλει φωτιά στα twitters και να προκαλέσει μαραθώνιο πλειστηριασμών την επόμενη μέρα, προτού καταλήξει στο σακούλι της Sony, για αδιευκρίνιστο επταψήφιο ποσό.
Με καλό buzz κοινού τόσο απ’ το Toronto, όσο κι απ’ το πιο εξειδικευμένο SITGES που ακολούθησε, και με μερικές ακραία αντίθετες αντιδράσεις απ’ τους κριτικούς, η ταινία πέρασε στην νεόκοπη Film District που στα τέλη του Δεκέμβρη ανακοίνωσε ημερομηνία εξόδου την Πρωταπριλιά κι έβγαλε σήμερα στα δίκτυα το πρώτο trailer, για να σε προετοιμάσει χωρίς πολλά-πολλά πέρα από μερικά πλάνα κρυμμένα στα αστραπιαία κοψίματα, για την ιστορία οικογένειας με τρία παιδιά, που αρχίζει να βλέπει πόρτες ν’ ανοιγοκλείνουν και κατσαρόλες να κοπανιούνται, όταν ο μικρότερος γιος πέφτει για ύπνο που μετατρέπεται σε ανεξήγητο κώμα. Ξυπνώντας μνήμες Poltergeist (1982), το προωθητικό blurb συνεχίζει λέγοντας ότι ο πιτσιρικάς είχε την τάση να αφήνει το σώμα του όταν κοιμάται και να πηγαίνει σε ταξίδια αστρικών προβολών, κι έτσι βρήκαν ευκαιρία να το αρπάξουν οι δαίμονες του καινούριου σπιτιού της οικογένειας, του οποίους έρχεται να διώξει ομάδα ειδικών, σε ένα άβολο κατά τις κριτικές πάντρεμα του μεταφυσικού με την horror comedy του Sam Raimi. Στις ανταποκρίσεις η ταινία παρουσιάζεται ως η πρώτη μεγάλη επιστροφή σε φόρμα για τον James Wan, μετά τις αφλογιστίες του Death Sentence (2007) και του Dead Silence, αλλά στην πράξη ίσως δυσκολευτεί να το αποδείξει και στο κοινό, αφού θα πρέπει να κοντραριστεί στις αίθουσες τόσο με το επίσης horrorιάρικο (αλλά μάλλον πιο περιορισμένης διανομής) Mother’s Day (2010) του Darren Lynn Bousman που είχε πάρει τη σκυτάλη του Saw από τον Wan, όσο και με το Source Code (2011) του Duncan Jones, που λογικά θα έπρεπε να έχει ένα κάποιο geek-appeal παραπάνω, αν η προώθηση της Summit, άμεσης ανταγωνίστριας της Film District, δεν ήταν τόσο... πρωταπριλιάτικη.
