Scream 4 (2011): New nightmare trailer
Πάει μισή δεκαετία από τότε που ο Wes Craven προκάλεσε οργασμούς στην κοινότητα των horror geeks όχι μόνο κάνοντας τρομερό comeback με ένα δυναμικό slasher που θύμιζε γιατί γούσταρες τόσο πολύ να βλέπεις ξαναμμένη πιτσιρικαρία να ουρλιάζει τρέχοντας να ξεφύγει από ένα γυαλιστερό μαχαίρι, αλλά και με το σενάριο του Kevin Williamson να αποδομεί το είδος, με απολαυστική αιρετική αυτοαναφορικότητα, το Scream (1996) έπαιζε σαν μελαγχολικό εμβατήριο για τον θάνατο των μανιακών φονιάδων, ενώ συγχρόνως τους ανανέωνε με την no-bullshit σοβαρότητα που μόνο ένας απ’ τους γεννήτορές τους θα μπορούσε να προσδώσει. Ακολούθησε ένα σχετικά επάξιο sequel από τον ίδιο γραφιά και το franchise ξεχαρβαλώθηκε όταν το έβαλε στη γραφομηχανή του ο Ehren Kruger για να το φτάσει στο όριο της τριλογίας. Όμως ο καλός ο μακελάρης δε μένει ποτέ για πάντα κάτω, και η παλιοπαρέα ενός απ’ τους πιο επιδραστικούς τίτλους τρόμου, ξαναμαζεύεται να αναρωτηθεί ποια είναι η αγαπημένη της σκιαχτική ταινία.
Οι scream queens κι οι drama kings του franchise μαζεύονται στο Woodsboro για την επέτειο της δεκαετίας απ’ τη σειρά των φονικών, και το φαντασματάκι με τη μούρη της Κραυγής του Edvard Munch αρχίζει να ξαναπετιέται από ντουλάπες, για να ποτίσει με το αίμα που θα τραβήξει από τροφαντά κορμάκια το μαχαίρι του, τους σπόρους της Dimension Films για μια καινούρια τριλογία. Τριλογία που όπως καγχάζουν οι νεόφερτοι, δεν έχει ανάγκη τα victim royalties της παλιοσειράς, μπας και σε πείσουν ότι η έκπληξη είναι το καινούριο κλισέ, στους ανανεωμένους κανόνες του είδους που θα προσπαθήσει να ξαναδιαλύσει κι επανασυγκολήσει για άλλη μια φορά ο Williamson, σε μια ταινία το trailer της οποίας ξεβράστηκε στα δίκτύα την προηγούμενη βδομάδα, με μια απ’ αυτές τις διαρροές που τις βλέπεις με ύποπτο μάτι, όταν τυχαίνει να συμβαίνουν σαν απάντηση σε projects ανταγωνιστικών δημιουργών, όπως, ας πούμε, το The Ward (2010) του John Carpenter. Με την αξιοπιστία του πληγωμένη απ’ το φιάσκο του My Soul to Take (2010), ο 72χρονος Wes Craven δεν έρχεται και με την καλύτερη φόρα για να σου σατιρίσει όσα έχουν πάει στραβά με την αναγέννηση του εφηβικού τρόμου που ο ίδιος έβαλε το χεράκι του να ξεκινήσει την περασμένη δεκαετία, ενώ το κατά πόσο μπορεί να σταθεί άλλη μια μετα-ανάλυση σε ένα είδος που δεν έχει προσφέρει και τίποτα καινούριο, πέρα από μεμονωμένες προσπάθειες να το επαναφέρουν στη σοβαρότητά του, είναι άλλο ένα ερώτημα που μοιάζει μάλλον ρητορικό. Αλλά όπως και να 'χει, η σειρά έχει το ατού του έντιμου βίου στις ρίζες της, οπότε αν ο Williamson καταφέρει να την γυρίσει εκεί, χαμένος ο κόπος του δε θα 'ναι, μπορείς να πεις.
