Sex & Drugs & Rock & Roll (2010)

Κάπου γύρω στο 1975, ο Ian Dury διέλυσε μια καταστραμένη μπάντα που είχε και δε πήγαινε πουθενά, και έφτιαξε άλλη, τους Blockheads που πήγαν μέχρι τη κορυφή των charts μερικά χρόνια αργότερα. Άμα περιμένεις μήνυμα από το Sex & Drugs & Rock & Roll (2010) τότε άντε γαμήσου και τράβα στο ταχυδρομείο, σε πληροφορεί ο Andy Serkis ξεκινώντας τη παράσταση της ζωής του Ian Dury, αφού στρώσεις τον κώλο σου στη καρέκλα, σβήσουν τα φώτα, και ανάψουν οι προβολείς στη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς, τα διδάγματα στις μουσικές βιογραφίες τελείωσαν στο Walk Hard (2007) όλα μαζεμένα σε ένα, σε μαραθώνιο τόξο ανόδου και πτώσης πασπαλισμένο με δραματικά δράματα από τη παιδική ηλικία, που με την άφθονη υπερβολή του και αντίστοιχα άφθονο γέλιο έβγαλε και έστειλε το είδος να βγει στη σύνταξη. Η πλάκα είναι πως τα νεανικά δράματα του Dury τον ακολούθησαν όντως πολύ φανερά σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, στα 7 του χρόνια χτυπήθηκε από τη πολυομυελίτιδα χάνοντας τη λειτουργία του ενός ποδιού του, και το τόξο της καριέρας του δεν είναι κλασικό εφηβικών εκρήξεων, μιας και έπρεπε να περιμένει να φτάσει κοντά στα 40 και να εκραγεί το punk, για να αναγνωριστεί αυτό το λυσσασμένα αντισυμβατικό και αντιλυπητερό στιλάκι του. Το σενάριο του πρωτάρη Paul Viragh προτιμάει παρολαυτά να προσαρμόσει και αυτή τη ζωή στη (de facto) φόρμουλα, ξεκινάει από το σχηματισμό των Blockheads και το δρόμο προς τη δόξα, ενώ τη κάπως.. εξωφρενική συμπεριφορά του Dury προς το γιο του τη παραθέτει απέναντι σε flashbacks που ζωντανεύουν το πως του φέρθηκε ο δικός του πατέρας. Πιστά στο μότο της εισαγωγής, αυτή η αντιπαράθεση νόημα δε βγάζει, βλέπεις απλά με συμπαθητικότερο μάτι τον πρωταγωνιστή, και βλέπεις απλά να περιφέρεται σα καθυστερημένο και τον Bill Milner που είχε δώσει δείγματα λαμπρότερου μέλλοντος στον Son of Rambow (2007). Τελικά όμως η ταινία είναι παράσταση για ένα ρόλο, ο Serkis ντύθηκε Dury σε βαθμό οι Blockheads (που ήταν και το συγκρότημά του στα γυρίσματα και στις ηχογραφήσεις) να του κάνουν πρόταση να βγουν on tour, και σκηνοθετικά ο Mat Whitecross τη κάνει ακόμα περισσότερο, ποτέ δεν είσαι σίγουρος για τον τόπο και το χρόνο των διαδραματιζομένων, μόνο για το ότι ο πρωταγωνιστής είναι στη σκηνή ή κάπου γύρω έτοιμος να βγει, αν δε σε πετάξει κιόλας μέχρι καμιά πραγματική σκηνή για να τραγουδήσει τα εικονικότερα κομμάτια του.