You Again (2010)

Γύρω από έναν, το μάντεψες, γάμο, γκόμενες δυο γενιών προσπαθούν να συμφιλιώσουν τα εφηβικά τους ασυμφιλίωτα, προτού πλακώσει και η καινούρια γενιά, και προτού πάθει καμιά έκλαμψη μέσα στην ευτυχία του αλτσχάιμερ η προηγούμενη. Στην Ελλάδα τα γυμνασιακά χρόνια έχουν συνδεθεί με Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα Νο 1 (1982) και με Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα Νο 2 (1983) και με Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα Νο 3 (1984) και με Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα Νο 4 (1985) και κυρίως με Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα (2011), όσο στην Αμερική από την άλλη έχει επουλωθεί κινηματογραφικά και το τελευταίο τραυματικό εφηβικό σπυράκι, σε βαθμό η αντιμετώπιση των σχετικών σημαδιών όταν φτάνεις εκεί κοντά στα άντα, να απασχολεί σοβαρά μόνο τη προσχολική με σχολική ηλικία, όπως αποδεικνύει και το PG στη καταλληλότητα του You Again (2010), μοναδική λεπτομέρεια της παραγωγής που χρειάζεται ίσως να έχεις υπόψη πέρα από την αφίσα της. Θεωρητικά πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Kristen Bell, όμως ο σκηνοθέτης Andy Fickman, υποθέτεις για να μη κατηγορηθεί για καμιά εύνοια προς τη καλή του φίλη, σμπρώχνει όποια πετυχαίνει μπροστά του από το καστ να χορέψει κυριολεκτικά για τη κάμερα σα σε γαμήλιο ξεφάντωμα κοινωνικά συμπλεγματικών επαρχιωτών, σε ότι αποτελεί μόνο ένδειξη της πυροβολημένης ανισότητας της διάρκειας. Αυτή τη μελέτη στη παραληρηματική κυκλοθυμία μπορείς να τη δεις βέβαια και σαν εξέταση της σχιζοφρενικότητας της ρομεντιάς --ενός είδους πέτρα στο λαιμό του κινηματογράφου πλέον--, το σενάριο προσπαθεί να πιάσει όλες τις κουρασμένες ακόμα και στη τιβή κλισεδαρίες προσποιούμενο καλοδιάθετα ότι.. τις αγνοεί, όσο αγχώνεται να δείξει ότι.. τις ξέρει τόσο καλά όσο και το ότι η Sigourney Weaver (που αναλαμβάνει να φτύσει τις περισσότερες σχετικές ατάκες) έπαιζε στο Alien (1979), και ότι τις φρεσκάρει κι από πάνω με τη.. Betty White να αναβιώνει στιγμές της Mary Tyler Moore, έχοντας πάντα φυσικά το μυαλό στα παιδιά που υπονοούνται στην οθόνη και παρακολουθούν από κάτω. Στην υστερία της παραγωγής και στην υστερία του είδους και στην υστερία του φύλου και στην υστερία επί 4μισι της αφήγησης, μη ξεχάσεις να προσθέσεις βέβαια και την υστερία ενός αιώνα φεμινισμού που κάνει μισογυνιστική κυριολεκτικά οποιαδήποτε προσέγγιση σε γυναικεία θέματα σε γυναικείες ταινίες, προτού χαλαρώσεις εκεί για κοντά δυο ώρες στη καρέκλα, όσο η δικιά σου στη διπλανή τη καταβρίσκει βρίσκοντας ατελείωτο νόημα σε ολαυτά.