Berlinale 2011: Τα βραβεία

Αφού σάρωσε τις Αργυρές Άρκτους για τις ερμηνείες στην ανδρική και στη γυναικεία κατηγορία, η ιστορία γυναίκας που αιτείται διαζυγίου στο ανδροκεντρικό Ιράν, πήρε πριν λίγη ώρα και τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας, όπως αναμενόταν όχι μόνο γιατί ολόκληρη η φετινή διοργάνωση φαινόταν αφιερωμένη στις κινηματογραφικές φωνές του Ιράν όπως εκπροσωπούνται απ’ την εξαντλητικά διαφημισμένη ταλαιπώρια του Panahi, αλλά και γιατί το Nader and Simin, A Separation, του Asghar Farhadi, ήταν η μόνη ταινία του διαγωνιστικού που κατάφερε να προκαλέσει ενθουσιασμό στους θεατές της, χωρίς το διχασμό που συνόδευε τις αντιδράσεις για το The Turin Horse του Béla Tarr, ή την αίσθηση αξιοπερίεργου της Pina του Wim Wenders.

Ο Béla Tarr βέβαια, γι’ αυτό που χαιρετίσθηκε ως η πιο βατή και συνάμα η πιο έντονη ταινία της πιο ατέλειωτης σε διάρκεια παρά σε τίτλους φιλμογραφίας του, βραβεύθηκε τόσο από τη FIPRESCI χθες, όσο κι απ’ την επίσημη επιτροπή του Φεστιβάλ, που του απένειμε το Grand Prix της. Την Αργυρή Αρκούδα σκηνοθεσίας κέρδισε ο Ulrich Köhler για τη Γαλλογερμανολλανδική αναζήτηση της έννοιας της πατρίδας στο υπνωτιστικό Sleeping Sickness, ενώ το οπτικά συναρπαστικό και αφηγηματικά δολοφονικό El Premio της Paula Markovitch βραβεύθηκε για τα καλλιτεχνικά του επιτεύγματα στην κάμερα του Wojciech Staron και το production design της Barbara Enriquez. Το σενάριο του Andamion Murataj και του Joshua Marston για το The Forgiveness of Blood που σκηνοθέτησε ο δεύτερος, πήρε το αντίστοιχο βραβείο σε ένα διαγωνιστικό όπου, μέχρι τη μέση της διοργάνωσης, είχε στα πινακάκια κριτικών του Screen International να προηγείται το απογοητευτικά μισοψημένο Margin Call με την εκθαμβωτική βαθμολογία του 2.6 στα 4.

Η καθοδική πορεία που θα 'χεις βαρεθεί να σου εντοπίζουν όλες οι ανταποκρίσεις απ’ το μεγάλο φεστιβάλ του χειμώνα, απλώς επιβεβαιώθηκε πάλι φέτος με ένα διαγωνιστικό που ήταν ικανό να μετατρέψει και την πιο καλοπροαίρετη αποστολή κάλυψης σε αποστολή αυτοκτονίας. Ενώ για άλλη μια χρονιά τα παράλληλα τμήματα του Φόρουμ και του Πανοράματος, χωρίς να έχουν πάψει να απαιτούν να κάνεις το σταυρό σου κάθε φορά που μπαίνεις σε αίθουσά τους, εξακολουθούν να κρύβουν εκπλήξεις πιο δυνατές απ’ αυτές του κανονικού προγράμματος. Γεγονότα που απλώς υπογραμμίζουν ότι διοργανώσεις που για μεγαλύτερο εχθρό τους έχουν την ανάγκη να συντηρήσουν το μύθο του μεγέθους τους, η συγκράτηση στην πληθωρισμό των τίτλων και η απαραίτητη προσοχή στο curation που κάθε φεστιβάλ έχει υποχρέωση να κάνει, είναι περισσότερο από απαραίτητα, και ίσως μοναδικοί τρόποι να σηκώσεις ανάστημα απέναντι στο θηριώδες ευρωπαϊκό proxy της αμερικάνικης παραγωγής, που θεριεύει όλο και περισσότερο κάθε Μάη.