Biloba (2009)

Βορειοευρωπαίος ταξιδεύει στην Πέρα Κάσσιρο για να επιβλέψει ένα οικολογικό έργο που θα παρέχει στο νησί αυτονομία ηλεκτρικού ρεύματος. Οι Περακασσιριώτες όμως δεν τον παίρνουν καθόλου με καλό μάτι. Ήσυχα, αθόρυβα, σαν το βάδισμα γάτας, κάπως έτσι κυλάνε τα λεπτά παρακολουθώντας το Biloba (2009) της Σοφίας Παπαχρήστου. Περνάνε και δεν ακουμπάνε, παρά το χαριτωμένο μιας ταινίας που απεικονίζει τη γραφικότητα των κατοίκων σε ένα μικρό απομονωμένο νησί, την Πέρα Κάσσιρο. H ταινία κέρδισε το βραβείο κοινού του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2009 και αποτελεί την επιστροφή της σκηνοθέτιδος στη μυθοπλασία, μετά από τα επίσης διακεκριμένα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων (1997). Διαρκώς φλερτάρει στα όρια του κινηματογράφου, του θεάτρου και της καρικατούρας, καθώς κάθε χαρακτήρας, αν και συμπαθέστατος, είναι απόλυτα στερεότυπος και εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένους σκοπούς, για την εξέλιξη της ιστορίας. Ο παθιασμένος, πονηρούλης πρόεδρος του χωριού που εμποδίζει τον επιστήμονα, η μορφωμένη χωρική που σπουδάζει στην Αθήνα και μιλάει καλά αγγλικά, ο χαζούλης που τελικά βοήθησε στο ηλεκτροδοτικό έργο, ακόμη και η κατσίκα που ίσως και να αποτελεί μετεμψύχωση πεθαμένης θείας. Λίγο σε ξενερώνει σε άχαρες στιγμές, ο ήρωας που σε μεσαίο πλάνο γράφει στο κομπιούτερ του και είναι προφανές πως δεν ξέρει να γράφει, η ιδιοκτήτρια του καφενείου σηκώνει το τηλέφωνο και χωρίς να πει "εμπρός" ακούει κάτι και δεν είσαι και σίγουρος ότι ακούει, περιμένει, δεν ξέρεις. Παρολαυτά η απόδοση των στερεοτύπων έχει γλύκα, χιούμορ και μια πινελιά απόκοσμου. Χώνεσαι όμορφα στην καρέκλα σου βλέποντας γνώριμες εικόνες από νησάκι, καφενείο, λεωφορείο χωριού, φύσης, την πάντα ενδιαφέρουσα και αστεία πάλη μεταξύ συντηρητισμού και καινοτομίας. Πρωταγωνιστούν αξιόλογοι Ευρωπαίοι και Έλληνες ηθοποιοί, Lars Brygmann, Mechthild Grossmann, Δημήτρης Πιατάς, Βασίλης Νανάκης, Ιωάννα Πιατά.