Chéri (2009)

Πλούσια τροτέζα κοντά στη σύνταξη, τσιμπιέται με τον κατά έξι χρόνια νεότερο γιο παλιάς της ανταγωνίστριας, όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να τον αφήσει.Η πιο τραγική στιγμή στη Cheri του Stephen Frears συμβαίνει στον επίλογο. Και δεν μας τη δείχνει. Μας την περιγράφει. Ο ίδιος, ως ο αφηγητής της ταινίας. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Κατά τη διάρκεια της Belle Epoque, τα συναισθήματα των ανθρώπων που έζησαν μέσα σε αυτή, ήταν κρυμμένα. Το κυνικό, απρόσωπο κλίμα της εποχής αποτυπώνεται στην ταινία με ψεύτικα χαμόγελα, βαριές πολύχρωμες ταπετσαρίες και ενδυμασίες που ξεπερνούν και το πιο πλούσιο θεατρικό ρούχο. Μέσα σε αυτό το γυμνό από συναισθήματα πλαίσιο, ο πολυδοκιμασμένος σε ταινίες εποχής Frears, καταφέρνει να διατηρήσει την ισορροπία μεταξύ της παγερής αυτοσυγκράτησης και της εκδήλωσης ενός δυνατού έρωτα, ενώ η ταλαντούχα πένα του Christopher Hampton, κλέβει τις εμπειρίες της συγγραφέως Sidonie-Gabrielle Colette, στα Cheri και The Last of Cheri της οποίας βασίζεται η ταινία, που μας ταξιδεύει στις κρυφές πτυχές μιας ολόκληρης εποχής. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο να παρακολουθείς τη Michelle Pfeiffer να εκτελεί τις επιταγές της ηρωίδας: Οι σιωπηλές, σχεδόν αδιόρατες συσπάσεις του προσώπου της από την οδύνη της απώλειας του άντρα που αγαπά, και το πλατύ χαμόγελό της που ξεχειλίζει από πίκρα, όταν τον συμβουλεύει να φροντίζει τη γυναίκα που θα παντρευτεί. Ο αγέρωχος τρόπος που φορά τα ρούχα της κοντέσας-φυλακής της, η συμπεριφορά της που είναι απόλυτα προσαρμοσμένη σε αυτό που ορίζει η κοινωνικής της θέση, την ίδια στιγμή που η ίδια βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Μόνο μία μεγάλη ηθοποιός με τη δική της πείρα θα μπορούσε να αποδώσει τόσο πετυχημένα αυτή την εσωτερική πάλη, κι αυτό υπογραμμίζει κι ο νεαρός συμπρωταγωνιστής της, Rupert Friend, που δεν μπορεί να αποδώσει τον εσωτερικό πόνο του ήρωά του, παρά μόνο με εκρήξεις οργής, νεανικής ελαφρότητας και συναισθηματικής σύγχυσης.