127 Hours (2010)

Το Μάιο του 2003, ο Aron Ralston παγιδεύτηκε σε slot canyoning στη Utah, μέχρι να βρει χρησιμότητα για τον στομωμένο σουγιά του. Θεωρητικά πείραμα σε ταινία δράσης με ακίνητο πρωταγωνιστή όπως ήδη ξέρεις, οι 127 Ώρες (2010) είναι για τον σκηνοθέτη τους, Danny Boyle, απλά μια γρήγορη απάντηση στο τι κάνεις μετά από μια οσκαρική ταινία. Κοιτάς εκεί να ανακυκλώσεις το ντελίριο παραισθήσεων υπό δυνατή μουσική του Trainspotting (1996), αυτή τη φορά με βλάχο ήρωα και υπο-τηλεοπτική φαντασία, χωρίς καν να σκέφτεσαι πόσο έχει σημαδέψει στο εντωμεταξύ η πρηγούμενη δουλειά σου τη κινηματογραφική και γενικότερη κουλτούρα. Πέρα από τον φωτογραφικό ρεαλισμό με θέμα το.. καλοδιαλεγμένο φυσικό τοπίο, η μισή διάρκεια των Ωρών, η εκτέλεση του πειράματος με τον James Franco παγιδευμένο από μια πέτρα ανάμεσα σε μεγαλύτερες πέτρες, είναι συνοπτικά για πέταμα, για κατανάλωση από όσους δε περιμένουν από τον Boyle να φουσκώνει τα πανιά των ειδών με τα οποία καταπιάνεται, όσους είναι μακριά από το γενικότερο "φανταστικό" που τελειοποιείται δημιουργικά σε προσπάθειες σα το Buried (2010), όσους δε πήραν και πολύ χαμπάρι την έλευση του 21ου αιώνα, τα μέλη της ©AMPAS® σα να λέμε, που είδαν τη ταινία σαν έναν ακόμα feelgood Εκατομμυριούχο (2008), καταφέρνοντας να μη πολυ-λιποθυμήσουν στη σκηνή αυτο-ακρωτηριασμού του χεριού του ήρωα. Μάστορας πια του τρίτου τρίτου του που άφηνε ανικανοποίητους κριτικούς και ακαδημαϊκούς, ο Boyle αποφεύγει.. κακοτοπιές στιλ Grizzly Man (2005) και Into the Wild (2007), καταφέρνει βγαίνοντας από την αίθουσα να ξέρεις.. λιγότερα για τη πανυβλακεία του πραγματικού πρωταγωνιστή της ιστορίας, να σου μένει το επιμύθιο, μάθαν όλοι μάθημά τους, θριάμβευσε το ανθρώπινο.. πνεύμα, και βγήκαν αληθινές και όλες οι φαντασιωσάρες από πάνω. Καλή προβολή.