Rundskop (2011): Panorama special trailer

Η δολοφονία αστυνομικού σε έρευνα για το εμπόριο παράνομων ορμονών για γελάδια, γίνεται η αφορμή να ξεδιπλωθεί αστυνομικό μυστήριο γύρω απ’ τη μαφία του εμπορίου κόκκινου κρέατος, σε μια ευπρόσδεκτη επιστροφή των φλαμανδικών διαλέκτων στο σκοτεινό νουάρ, που σε φωτογραφία του ελληνικής καταγωγής και βέλγικης ανατροφής Νικόλα Καρακατσάνη (αδερφού του σκηνοθέτη Δημήτρη), μάζεψε ουρανούς από αστέρια κριτικών και τσάκισε ταμεία στη χώρα του όταν άνοιξε στις αρχές του μήνα, λίγες βδομάδες πριν φτάσει στο Πανόραμα του Βερολίνου, ως η μία απ’ τις ελάχιστες αξιόλογες ταινίες που μπορούσες να πετύχεις στο φεστιβάλ της γερμανικής πρωτεύουσας φέτος. Όπως αντιλαμβάνεσαι, ο σκηνοθέτης Michael R. Roskam μίλησε στις Μάζες.

Η ταινία είναι μια τραγωδία για το πεπρωμένο, την αθωότητα, τη φιλία και τη ζωή, για το έγκλημα και την τιμωρία και όλα τα μεγάλα θέματα της ζωής, όλα ανακατεμένα σε ένα είδος τραγικού νουάρ. Είναι για έναν νεαρό κτηνοτρόφο που μεγαλώνει ταύρους και γελάδια και ένας ύποπτος κτηνίατρος του προτείνει να συνεργαστεί με έναν εξίσου μυστήριο επιχειρηματία του χώρου, σε μια συμφωνία που περιλαμβάνει αυξητικές ορμόνες τεχνητής πάχυνσης των ζώων, πράγμα που είναι παράνομο στην Ευρώπη. Και στο Βέλγιο, είναι μια υπαρκτή εγκληματική σκηνή, γνωστή ως η Μαφία των Ορμονών. Μέσα σ’ αυτήν την ιστορία, όταν ο ήρωάς μας πάει να συναντήσει τον τύπο με τις ορμόνες, ξαφνικά αντικρίζει ένα σκοτεινό κομμάτι του παρελθόντος του, ενώ παράλληλα αποκαλύπτεται κι η δολοφονία ενός αστυνομικού που ερευνούσε αυτή τη μαφία, κι όλα αυτά τα στοιχεία συνδέονται για να οδηγήσουν τους χαρακτήρες στο πεπρωμένο τους.

Η ταινία είναι στην κορυφή των ταμείων από τη μέρα που άνοιξε στο Βέλγιο, και πάει εξαιρετικά καλά, πράγμα που, πίστεψέ με, μάς ήρθε πολύ αναπάντεχα. Πιθανότατα υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, κι ίσως το ότι βασίζεται σε αληθινές καταστάσεις να είναι είναι ένας απ’ τους λόγους, όμως στην πραγματικότητα οι αντιδράσεις του κοινού έχουν περισσότερο να κάνουν με το συναισθηματικό αντίκτυπο της ταινίας. Γιατί είναι όντως ένα συναισθηματικό ταξίδι: αρχίζεις με μια συγκεκριμένη εικόνα για τον ήρωα, και τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν τόσο και με τέτοιο τρόπο, που καταλήγεις σε ένα σημείο όπου δεν μπορείς πια να κρίνεις τον χαρακτήρα. Και ο τρόπος που τελειώνει αυτό το ταξίδι, νομίζω μιλάει πολύ έντονα στον θεατή. Είναι ένα πολύ σκληρό και σκοτεινό φιλμ, και ποντάραμε πολύ στην υποστήριξη κάποιων κριτικών, όμως ξαφνικά είχαμε όλο τον Τύπο υπέρ μας, κι αφού είδε την ταινία μερίδα του κοινού, ξεκίνησε μια μαζική προσέλευση θεατών, οι οποίοι είχαν ενθουσιώδεις αντιδράσεις, πυροδοτώντας εκρηκτικό word of mouth.

Είμαι πολύ περήφανος, γιατί χρειάστηκε πάρα πολλή δουλειά για την ταινία. Πριν ξεκινήσουμε το γύρισμα, έγραψα εικοσιδύο διαφορετικές εκδοχές του σεναρίου, εικοσιδύο διαφορετικούς τρόπους να πω την ιστορία. Γιατί, ξέρεις είναι πολύ δύσκολο να βρεις την ισορροπία σε μια ταινία που ξεκινά ως νουάρ, μετά γίνεται ένα σκοτεινό υπαρξιακό δράμα, και την ίδια ώρα κρατάει στοιχεία κωμωδίας κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Κι αυτή η ισορροπία δεν είναι θέμα ταλέντου, είναι θέμα δουλειάς, που ξεκινά απ’ το σενάριο και συνεχίζει στο γύρισμα, πριν την πιάσεις πάλι από την αρχή στο μοντάζ. Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτή τη φορά ένα νουάρ, την άλλη ένα δράμα κι ύστερα μια κωμωδία, δεν είναι το στιλ μου. Ήθελα να δουλέψω σε μια παράδοση ταινιών που συνδυάζουν στοιχεία και ξέρω ότι είναι πολύ φιλόδοξο, ειδικά για πρώτη ταινία, αλλά χαίρομαι πάρα πολύ με αυτό που κατάφερα. Για μένα είναι η σωστή ταινία. Κι αν αρέσει και σε κάποιον άλλο, ξέρω ότι είναι επειδή τη δούλεψα πάρα πολύ.