The Eagle (2011)

Είκοσι χρόνια αφότου η 9η Λεγεώνα χάθηκε στη Βόρεια Βρετανία, και κάνα χρόνο αφότου ο Centurion (2010) έψαξε τα απομεινάρια της με κλάσεις ανωτερότερο τρόπο, νεαρός Ρωμαίος αποστρατευμένος εκατόνταρχος και ο ευγενής Βρίγαντας εραστής σκλάβος του, ψάχνουν τον αετό της εν είδει αναψυχής. Χωρίς να περάσει και πολλή ώρα στη διάρκεια του Eagle (2011), περνάς από το να αναρωτιέσαι αν έχει βάλει το χεράκι του και το HBO στη παραγωγή του Film4 (i.e. αν πρόκειται για κάποιου είδους συνέχεια του Rome στη μεγάλη οθόνη), στο να υποψιάζεσαι πως τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει γυναίκα. Υπεύθυνη και για τις δυο ψευδαισθήσεις είναι η Rosemary Sutcliff, γνωστή για την ιστορική μυθιστοριογραφία και τη παιδική λογοτεχνία της σύμφωνα με τη Wikipedia, η οποία έχει γράψει τη νουβέλα του 1954 στην οποία βασίστηκε το φιλμ και.. φαίνεται. Η αφήγηση προσπαθεί να δώσει μια ιστορική δυναμική στους κεντρικούς χαρακτήρες της, δυναμική του παιδικού παύλα ηθικοπλαστικού είδους, με τον καθένα να εκπροσωπεί τα καλύτερα της φυλής του, σα συνδυασμό της ανώτερης καταγωγής του και της αναγνώρισης των υποτακτικών του. Η διαδρομή ψάχνει μια επίφαση ιστορικής αυθεντικότητας, πάλι από αυτές τις διδαχτικές των διαφορών των περίεργων βαμμένων ανθρωποφάγων από τους πολιτισμένους ανθρώπους, κομπλέ με τοίχο να καθορίζει τα όρια που διασχίζεις με δική σου ευθύνη. Και την κατάληξη την έχεις δει σε όλα τα κλασικά εικονογραφημένα, και ακόμα περισσότερες φορές στον ύπνο σου και τον ξύπνιο σου, όταν πλάκωνες στις βεργιές ότι θάμνο έβρισκες μπροστά σου σα παιδί. Όλη αυτή τη παρωχημένη στη καλυτερότερη φόρα, δε μπορεί να την αντιστρέψει το σενάριο του Jeremy Brock που φαίνεται να προτιμάει μια επεισοδιακή, αδρή εξέλιξη, υπακούοντας λίγο πολύ σε τηλεοπτικούς κανόνες, των σχηματικών δευτερευόντων που τους γράφεις και μόνος σου τις ατάκες όσο έχεις πάει για κατούρημα, και των μικροκλιμακώσεων που προσφέρονται για κάθε είδους διακοπή. Τελικός υπεύθυνος ο Kevin Macdonald στη σκηνοθεσία, ξυπνάει μόνο για κάνει κάνα.. πατριωτικό πλάνο στα Highlands, κατά τα άλλα καταφέρνει ακόμα και τα σκηνικά προμαχώνα που του στήσανε μάλλον κάπου στην Ουγγαρία με τη συμμετοχή εκατοντάδων κομπάρσων, να μοιάζουν με γυρίσματα σε φτωχό στούντιο, κοντινά, σκοτεινά, κομμένα τσιγκούνικα, με φωνές να ακούγονται κάπου πίσω από τον καμεραμάν. Κι αυτά στις εισαγωγικές σκηνές που θα 'πρεπε να σου δίνουν κάποιο λόγο να παρακολουθήσεις και τις υπόλοιπες.