Incendies (2010)

Η διαθήκη της μητέρας τους στέλνει αδερφό και αδερφή σε οδοιπορικό στις ακόμη ανοιχτές πληγές του Λιβάνου, να βρουν τον πατέρα που νόμιζαν για νεκρό και τον αδερφό που δεν ήξεραν ότι έχουν.Με το βραβείο κοινού του Ρότερνταμ ως μόνη διάκριση στην αφίσα και την υποψηφιότητα που δεν έγινε βραβείο στα Όσκαρ να υπογραμμίζει την μυωπία του θεσμού, ετούτο το χρονικό της βίας μιας απ’ τις πιο πολύπαθες περιοχές του πλανήτη και της ταραχώδους παρελθόντος του τόπου τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, ξεδιπλώνεται μέσα από καθηλωτική ιστορία με μπόλικο από θρίλερ μυστηρίου να καρυκεύει την ραχοκοκκαλιά ενός ιστορικού εξποζέ που σερβίρεται σε συσκευασία οικογενειακού μελοδράματος. Ο Denis Villeneuve, ένα απ’ τα πιο σημαντικά κεφάλαια του σύγχρονου κινηματογράφου του Καναδά, βασίστηκε για το σενάριό του στο πολυ-υμνημένο θεατρικό του Wajdi Mouawad, αλλά θα μπορούσες κάλλιστα να εντοπίσεις ως πηγές έμπνευσης του έργου του τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο και την μυθολογία του Οίκου των Ατρειδών ολόκληρη. Κορίτσι επιζεί του θηριώδους αυτοκτονικού παρελθόντος της χώρας του, περνώντας μέσα από τη φωτιά του τίτλου, που σμιλεύει την αποφασιστικότητά της να εκδικηθεί τα είδωλα της ιδεολογίας που χώρισαν τη χώρα της στα δυο, και γίνεται γυναίκα με ιστορία πιο τραγική απ’ αυτή που αφήνει ν’ αποκαλυφθεί ακόμη και στους πιο κοντινούς της ανθρώπους. Το χρονικό της μπλέκεται αριστοτεχνικά με το ταξίδι επιστροφής της κόρης της στις πληγές μιας χώρας που ποτέ δεν γνώρισε κι ούτε θα είχε σκοπό να γνωρίσει αν δεν της το ζητούσε η μητρική εντολή, κι η προσπάθεια του γονέα να προστατεύσει τα τέκνα της απ’ τις ασχήμιες του κόσμου, ακυρώνεται απ’ την επιθυμία να μάθουν όλη την αλήθεια. Η αλήθεια όμως συνοδεύεται από ολοκληρωτικό κλονισμό της εικόνας που είχαν για την πραγματικότητα που ζούσαν, κι ο Villeneuve δίνει μαθήματα χειρισμού περίπλοκης αφήγησης σ’ ένα έργο απαιτητικό και υπερμήκες και άνισα πλαδαρό σε σημεία του μέχρι να βαρέσει κόκκινα στο τρίτο μέρος του, δείγμα όμως σπάνιας συναισθηματικής μεστότητας, πολιτικής τόλμης και αλληγορικής γραφής, όπου το οικογενειακό μπλέκεται με το εθνογραφικό, το προσωπικό με το πολιτικό και η Ιστορία με την τραγωδία των αδελφοκτονιών, του ατέλειωτου κύκλου του αίματος, του γόνου του μίσους που μόνο μίσος γεννά και των καλά κρυμμένων τραυμάτων που δύσκολα επουλώνονται, αφήνοντας ουλές που σοκάρουν με την ασχήμια τους.