Kak ya Provyol Etim Letom (2010)

Δυο Ρώσοι σε μετεωρολογικό σταθμό κάπου στον Αρκτικό Κύκλο, πατάνε κουμπιά και λένε νούμερα στον ασύρματο προσπαθώντας να μη σκοτώσουν ο ένας τον άλλο. Μέχρι που κάτι συμβαίνει και προσπαθούν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο.Αδυσώπητα κουλτουριάρικο, εκκωφαντικά λιγομίλητο, απελπιστικά αφαιρετικό και ατέλειωτα συμβολιστικό, παίρνει το πάσο του μέχρι να φτάσει στο ψητό, και στην πορεία σε ψήνει κι εσένα ότι ο δραματικός του πυρήνας αξίζει την αναμονή ως εκεί. Ρίχνοντας δυο εντελώς διαφορετικούς ήρωες σε ένα μετα-Αποκαλυπτικό τοπίο παγωμένης κόλασης, ο Popogrebsky τραβάει ευθείες αναφορές στον μοναχικό παγωμένο γίγαντα και την σύγκρουση των γενεών που τον κρατούν σε αδράνεια. Ο ψημένος βετεράνος της σταλινιστικής πειθαρχίας με την αυταπαρνητική μενταλιτέ, λειτουργεί ως μαγνήτης νοσταλγικής συμπάθειας για τους μεγαλύτερους των θεατών, ειδικά όπως αντιπαρατίθεται κόντρα στον σταρχιδισμό ενός πιτσιρικά που ενσαρκώνει το «everybody hates a tourist» των Pulp, βλέποντας σαν καλοκαιρινές διακοπές αυτό που ο σύντροφός του θεωρεί υψίστης σημασίας αποστολή.

Η αντίθεσή τους λειτουργεί ως προσάναμμα για την ατμοσφαιρική ένταση που στήνει ο σκηνοθέτης, τσιτώνοντας τα νεύρα τους με την ρουτίνα του John Locke που πάταγε κωδικούς σ’ εκείνο το υπόγειο του νησιού του LOST, και φορτώνει την ηχητική μπάντα με την αγριάδα των στοιχείων της φύσης που χτυπάνε την καλύβα τους, την ώρα που χρησιμοποιεί την φωτογραφία του Pavel Kostomarov για να σε πείσει ότι έξω απ’ το υπό κατάρρευση καταφύγιό τους, δεν βρίσκεται παρά η πορεία προς την παράνοια. Σαν καλός αμερικανοτραφής θεατής, θα περίμενες η φαγωμάρα τους να μετατραπεί σε ύμνος στη συντροφικότητα κόντρα στην αντιξοότητα, όμως πάνω που φαίνονται να πυροδοτούνται οι καταιγιστικές εξελίξεις μια νοστιμότατης ανατροπής, το θριλερικό δόλωμα του Popogrebsky λειτουργεί μονάχα σαν χαλασμένο ξυπνητηράκι που μπαίνει από μόνο του στο snooze πριν προλάβεις καν να ψάξεις το κουμπί. Η δράση μεταφέρεται στο επιβλητικό απέραντο της παγωμένης μοναξιάς με τις αρκούδες που περιμένουν να κατασπαράξουν τον ασυντρόφευτο οδοιπόρο, κι ο Popogrebsky ξεχειλώνει μια σκηνή καταδίωξης για μιάμιση αιωνιότητα. Κόβοντας όποια νήματα εγκεφαλικής ίντριγκας μπορεί να είχε πλέξει μέχρι τότε, ρουφάει κι όλο το οξυγόνο απ’ την ένταση της ιστορίας του και την μετατρέπει σε επαναληπτική άσκηση στην ματαιότητα, καμουφλαρισμένη με το δέος που προκαλούν έτσι κι αλλιώς τα φυσικά τοπία που καταπίνουν την ταινία του. Οι δυο ερμηνευτές προσπαθούν με απελπισμένες μούτες και παραμορφωμένες εκφράσεις να δώσουν πρόσωπο στην τρέλα που τους βαράει κι ο φακός τους ακολουθεί σ’ ένα κυνηγητό που σε κάνει να διψάς για αίμα, μπας και τελειώσει αυτό το αντικλιμακτικό μαρτύριο που διαλύει ό,τι είχε φτιάξει η ταινία στα πρώτα δυο τρίτα της. Από μια μεριά μπορείς να πεις βέβαια, πως αν ο Popogrebsky ήθελε να ξυπνήσει τα ποταπά σου ένστικτα και να προκαλέσει τις προκαταλήψεις σου για τη σινεματική παράδοση, τουλάχιστον αυτό το πέτυχε. Αλλά γιατί πρέπει να υποστείς και την τιμωρία του εγκλήματός σου συνάμα, μην με ρωτήσεις εμένα.