The Lincoln Lawyer (2011)

Δικηγόρος μικροεγκληματιών βρίσκεται να υπερασπίζει πλεϊμπόι του Beverly Hills που βρίσκεται με τη σειρά του κατηγορούμενος για βιασμό και γρονθοκόπημα κάποιας άτυχης. Όλες αυτές οι ευρέσεις δεν είναι τόσο τυχαίες όσο φαίνονται, το μάντεψες. Άμα είδες το οσκαρικό χαλί στο E!, θα θυμάσαι τον Ryan Seacrest να ρωτάει τον έκπληκτο Matthew McConaughey πόσο βαριέται να ξεδιαλέγει τους ρόλους που του προτείνονται. Αναπάντεχα τότε, ο McConaughey δεν τον είχε πλακώσει στις μπουνιές για την κοροϊδία, έτσι η φάση φάνηκε για στημένη συγκεκαλυμμένη έκκληση για δουλειά, όμως μερικούς μήνες αργότερα, το παιδί για το πατουσομασάζ της Kate Hudson βγαίνει στις αίθουσες με ένα φιλμ που δε χρειάζεται και πολύ για να το πεις το καλύτερο της πρόσφατης καριέρας του. Βασισμένο σε μια νουβέλα του μεγαλοαστέρα της ντεντεκτιβικής λογοτεχνίας Michael Connelly, το φιλμ αφορά έναν χαρακτήρα που προέκυψε σα spin-off των περιπετειών του Harry Bosch, έναν δικηγόρο που κανονίζει να υπερασπιστεί εγκληματιδιάρικους τύπους από το πίσω κάθισμα της Lincoln Continental του. Και σηματοδοτεί τόσο την επιστροφή του πρωταγωνιστή του στους ρόλους που τον ανέδειξαν, στο A Time to Kill (1996) του Joel Schumacher, όσο και μια γενικότερη επαναφορά του είδους ταινιών.. John Grisham (i.e. τις βασισμένες στα έργα του αυτοκράτορα του δικαστικού θρίλερ), και τα δυο βέβαια με τη ταπεινότητα που έφερε η παρακμή τους στον 21ο αιώνα.

Το project ήταν αρκετά καλό για να ενδιαφέρει τον Tomy Lee Jones να το σκηνοθετήσει, και αρκετά μικρομεσαιοστουντιακό (με όλη την αγωνία για εμπορικότητα που αυτό συνεπάγεται) για να το παρατήσει αυτός διαφωνώντας δημιουργικά, παρολαυτά η κατάληξή του έχει μια αξιοπρόσεκτη συνέπεια, μια επαγγελματική ηθική παρόμοια με του Clint Eastwood που στο Blood Work (2002) ήταν ο προηγούμενος και ο πρώτος που μετέφερε ιστορία του Connelly. Υπαίτιος μοιάζει ο σεναριογράφος John Romano, ένας τύπος με credits που πάνε πίσω μέχρι το Hill Street Blues, σίγουρα η δομή του είναι καλογραμμένου και εκτεταμένου τηλεπεισοδίου, με χαρακτήρες που περιμένεις να τους δεις και στο επόμενο και άλλους που ήρθαν για να μασήσουν τα σκηνικά που χρειάζονται αντικατάσταση (ή αλλιώς μεγάλους κακούς μιας χρήσης), και σχέσεις που περισσότερο παρουσιάζονται παρά ολοκληρώνονται (για να δημιουργούν συνδετικό τόξο στη σειρά των επεισοδίων). Δίπλα στο McConaughey που κλέβει κάθε σκηνή με το απαιτούμενο αυτάρεσκο θράσος και την υποψία συνείδησης, χωρίς χρόνο αλλά βασική για τη συνέχεια, η Marisa Tomei σα πρώην γυναίκα του, δίνει κλάση στη παραγωγή όχι μόνο με τη παρουσία της αλλά και με την ηλικία της (είναι στη πραγματικότητα πέντε χρόνια μεγαλύτερη από τον γκομενιάρη συμπρωταγωνιστή της), ενώ τέτοιες πινελιές προσθέτουν και οι περισσότεροι του υποστηρικτικού καστ, με σημαντικότερον φυσικά τον William H. Macy. Ένα είδος αποκάλυψης στη σκηνοθεσία, ο Brad Furman ακολουθεί ιδανικά τη δυναμική και της ιστορίας και του πρωταγωνιστή του, αυτή τους τη τάση να κινούνται και σε ακινησία που λέει και ο Connelly, έχει την τηλεοπτική οικονομία που προφανώς του ζήτησαν, αλλά ψάχνει και.. θετικές δονήσεις στιλ 70s και φέρνει τους ηθοποιούς του στα κάδρα με μια άνεση που μόνο σε ψηφιακούς (και επακριβώς ελεγχόμενους) κόσμους την έχεις συνηθίσει.