London Boulevard (2010)

Πρόσφατα αποφυλακισμένος ξοδεύει το χρόνο του στο να κάνει τον άμισθο σωματοφύλακα διάσημης και να αποφεύγει να γίνει έμμισθος μεγαλοεγκληματία. Πριν 60 χρόνια ο Αυστρο-Ουγγρο-Αμερικάνος Billy Wilder έγραψε και σκηνοθέτησε το περίφημο φιλμ νουάρ Sunset Boulevard (1950) τοποθετημένο φυσικά στο Hollywood, το 2001 ο Ιρλανδός Ken Bruen μετέφερε με αλαφρά ειρωνική διάθεση χαλαρά το σκηνικό στον υπόκοσμο του Λονδίνου εξ ου και η ανύπαρκτη οδός που τιτλοφόρησε τη νουβέλα του London Boulevard, και πέρσι ο Ιρλανδο-Βοστονέζος William Monahan αποφάσισε να ρίξει ακόμα μια περιδίνηση στην ιστορία, γυρίζοντας με βάση αυτή τη πρώτη του ταινία. Έτσι, πολύ φυσιολογικά, το London Boulevard (2010) εκτυλίσσεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, σα να το χει γράψει ο σεναριογράφος ήρωας της πρωτότυπης ιστορίας, έχοντας φάει τα ενδιάμεσα χρόνια να παρακολουθεί γκαγκστερικά φιλμ στη τηλεόραση της κόλασης. Ο Monahan δεν απομακρύνεται δημιουργικά και πολύ από αυτή ακριβώς την ιδέα, της σούπας επιρροών στη limbo, ίσα ίσα μάλλον αυτό το στιλάκι κυνηγάει, αποφεύγει αποπροσανατολιστικά τα εισαγωγικά πλάνα, φορτώνει τους χαρακτήρες του με.. ασύγχρονους αναχρονισμούς (πιο χαρακτηριστικά η Keira Knightley είναι αποσυρμένη από τα φώτα της δημοσιότητας.. εικοσάχρονη σταρ), τους βάζει όλους να μιλάνε με ένα απόκοσμο στιλάκι ανάμεσα σε αυτό του Christian Bale στο Σκοτεινό Ιππότη (2008) και τον Michael Caine στο Get Carter (1971), συνδέει σκηνές δογματικά δογματικού φυσικού ήχου με ένα εξαιρετικά ιδιοσυγκρασιακό soundtrack (επιλεγμένο όπως φαίνεται από τον κιθαρίστα των Kasabian), περνάει και στη σκηνοθεσία αυτή τη γνωστή του αντιμετώπιση του σεναρίου σα δραματικό έργο.

Ακριβέστερα ο Monahan έχει γράψει ένα σενάριο ήδη σκηνοθετημένο (στο μυαλό του), και έχοντας τον έλεγχο και πίσω από τη κάμερα πια, αδιαφορεί επιδεικτικά να τονίσει ότι στο χαρτί αποτελεί ολόκληρη περιγραφή στην οποία μπορείς να ανατρέξεις ή ατάκα που δε χάνεται στο βουητό κανενός ξενυχτάδικου, επιμένει να κινηματογραφεί λογοτεχνικά, να ψάχνει μια ευρύτερη, μυθιστορηματική εικόνα, και ας του καταλογίζεις τις γκαβές τρύπες στη πλοκή που εξομάλυναν με την εμπειρία τους ο Ridley Scott, o Martin Scorsese και ο Martin Campbell στη προηγούμενη (σεναριακή μόνο) δουλειά του. Με τον ίδιο τρόπο που σε αφήνει να συνθέσεις το γενικό πλάνο από τις κρυφές λεπτομέρειες, από τη pop art του κάδρου, ο Monahan ενσωματώνει οργανικά στην αφήγηση τις αναφορές του, η οικονομία του αφήνει τους χαρακτήρες γύρω από τον Colin Farrell να έχουν τη δική τους εκτός κάμερας ζωή, κι εσύ καλείσαι κάπως να τη γεμίσεις, ακόμα και να τη προβλέψεις, σύμφωνα με ότι έχεις δει στο Carlito's Way (1993), στο Layer Cake (2004), σε όλο το βρετανικό New Wave των 60s και των 70s που τα επηρρέασε, όσο οι σκηνές που παρακολουθείς προσθέτουν την ανάλυση, τις ταξικές διαφορές, τη κοινωνική διαστρωμάτωση, τα όρια στη συμπεριφορά και τη μοίρα του καθένα. Μια τέτοια ουσιαστική διαχρονική ρετροσπεκτίβα στο britflick έχει την υπερφιλοδοξία που υποσκάπτει κάθε πρώτη δουλειά, το να κάθεσαι να ψάχνεις ας πούμε τη σημειολογία του DV σε κάποιες σκηνές (επί αμερικάνικου εδάφους κυρίως) είναι δουλειά των φεστιβαλικών προβολών που ο σκηνοθέτης απέφυγε έχοντας επαφή μόνο με τη βιομηχανική παραγωγή, και κυριότερα, ο Monahan επένδυσε χρηματικά στη ταινία, οπότε το λαβ στόρι στο κέντρο της μοιάζει πιο εκβιασμένο και από καταναγκαστικό, μοιάζει λίγο απελπισμένο.