Mammuth (2010)

Η μέρα που ο αφοσιωμένος εργάτης Serge Pilardosse γίνεται 60 χρονών και θα πρέπει να αποχαιρετίσει τους συναδέλφους του στο γουρουνοσφαγείο, έφτασε. Επηρεασμένοι σαφώς από τον Kaurismäki αλλά με μια πιο ηλιόλουστη, μποέμ και αντικαπιταλιστική διάθεση για χιούμορ, γνωστοί σα λαυρεντομαχαιριτσικό δίδυμο όσο και τα Aaltra (2004) / Avida (2006) που τους καθιέρωσαν, οι Gustave de Kervern και Benoît Delépine βρίσκουν (ή ξαναβρίσκουν αν θες) έμπνευση αυτή τη φορά βάζοντας τον Gérard Depardieu σε ρόλο μηχανόβιου Ovelix, μάλλον τον μοναδικό που δεν είχε παίξει ο τελευταίος στην ατελείωτη καριέρα του. Ο Ovelix του Depardieu αντί για μαγικό φίλτρο ψάχνει τα ένσημα που του λείπουν στην επαρχιακή Γαλλία, κινηματογραφημένος σε 16mm και 8mm ξεθωριασμένα φιλμάκια, και οι δημιουργοί συντηρούν με την ίδια νοσταλγία και αυτόν τον αρχετυπικό αποπροσανατολισμό του road movie, την αναζήτηση ουσιαστικά της.. χύτρας στην οποία έπεσε μικρός ο αγαθός ήρωας (ή του MacGuffin αν προτιμάς) και την ανακάλυψη του εαυτού του. Η χύτρα είναι η Münch Mammut του '73 που δανείζει στο περίπου το όνομά της και στον τίτλο και στον χαρακτήρα του Depardieu, αυτή αποδεικνύεται τελικά παραπάνω από αρκετή για να του καλύψει τα λεφτά της σύνταξης, ενώ σα κάποιο είδος ρέμβης στη διάρκεια του ταξιδιού ο Mammuth περνάει στιγμές με την Isabelle Adjani, το φάντασμα της πρώτης του σύντομης και.. νεκρής προφανώς αγάπης, που αναλαμβάνει να σου υπενθυμίζει πως το ταξίδι αφορά και όσα αυτός πραγματικά έχασε στη πορεία της ζωής του. Ο Depardieu κάνει το ρόλο μάλλον τον πιο αξιομνημόνευτο της τελευταίας περιόδου της καριέρας του, δε φοβάται να ταυτιστεί με τη ξεκαρδιστικά αναλυμένη σε κάποια σκηνή φορεστγκαμπική βλακεία του ήρωα, δε διστάζει να εκθέσει την ελεφάντινη κοιλάρα του για να ψάξει τα όρια της μετριοφροσύνης της εργατικής τάξης, αλλά.. σκιώδης ελέφαντας σε όλο το μήκος του φιλμ είναι και η αδυναμία των De Kervern και Delépine να ξεφύγουν από την ανακύκλωση της θεματικής του ιδιώτη προλετάριου απέναντι στο θέατρο του παραλόγου των διοικητικών μηχανισμών, ο περιορισμός της πατενταρισμένης καυστικής πολιτικής ορθότητας και οι ξαφνικές επιταχύνσεις στη ημιντοκιμενταρίστικη νωχέλεια σίγουρα συντηρούν το γούστο σε αυτή την.. ερρρ.. προσπάθεια ημιεπανανακάλυψης του στιλ τους.