Morning Glory (2010)

Φιλόδοξη απολυμένη τηλεοπτική παραγωγός χωρίς επιλογές, αναλαμβάνει να σώσει σάπιο πρωινάδικο και για να το καταφέρει, κοτσάρει για συμπαρουσιαστή στριμμένο θρυλικό ανταποκριτή που μετατρέπει το πλατό σε εμπόλεμη ζώνη.Απ’ την εποχή του Notting Hill (1999) κι έπειτα το pedigree του Roger Michell έχει ξεφτίσει σε άχρωμες προσπάθειες ρομαντουλίστικων ξεπλυμάτων που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έφταναν καν στις ελληνικές αίθουσες και με το Morning Glory μπορεί να μην φτάνει τα feelgood διαβητικά επίπεδα του παντρέματος του Hugh Grant με την Julia Roberts, όμως το σενάριο που του έχει μαγειρέψει η σεναριογράφος του The Devil Wears Prada (2006), έχει πάνω-κάτω τα ίδια συστατικά, ψάχνοντας παρόμοια γεύση. Μια καυτή φάτσα της εποχής, η Rachel McAdams (στη θέση του Grant), συναντά ένα όνομα από τζάκι, τον Harrison Ford (αντί για την Roberts), σε σύγκρουση κουλτούρας που από μακριά θέλει να σατιρίσει και λίγο τα τηλεοπτικά παρασκήνια όπως το Notting Hill στραβοκοίταζε προς το κινηματογραφικό star system, όμως την καρδιά της η ταινία την έχει περισσότερο στο sitcom και ελαφρά το ρομάντζο, παρά οτιδήποτε άλλο. Και σ’ αυτό καταφέρνει τη βάση να την φτάσει με μεγαλύτερη άνεση απ’ ότι θα σε προϊδέαζε το ύφος της παραγωγής, κυρίως όμως χάρη στο pedigree των ερμηνευτών της παρά οτιδήποτε άλλο. Η McAdams βγάζει τον Goofy από μέσα της για να δώσει χαβαλεδιάρικη υφή στον δισδιάστατο χαρακτήρα της κι ενισχύει το προφίλ της ως κορίτσι της διπλανής πόρτας (απλά όχι της δική σου διπλανής), ενώ ο Ford ενσαρκώνει τον μονότονο μουντρούχο του με την πειστική ευκολία της εμπειρίας του, παραδίδοντας σ’ αυτό το τόσο ευκολολησμόνητο σύνολο, την πιο αξιοπρεπή συμπλήρωση ενσήμων της ύστερης καριέρας του. Η Diane Keaton, ως περαστική απ’ τα γυρίσματα, αφήνει μονάχα το όνομά της για την μαρκίζα, κι ο Patrick Wilson προσθέτει πόλο σοβαρότητας, δίνοντας βάρος σ’ έναν ρόλο με διάρκεια μικρότερη κι απ’ τους τίτλους τέλους, που πέφτουν πάνω στην ώρα που έχεις αρχίσει να νιώθεις ότι ανεβαίνουν οι ρυθμοί, αλλά κι αυτό καλό το λες, γιατί τουλάχιστον γλιτώνεις το ξεχαρβάλωμα.