Φεστιβάλ Γαλλόφωνου 2011: Anna Mouglalis interview

Γεννήθηκε στο Nantes από Έλληνα γιατρό και Γαλλίδα φυσικοθεραπεύτρια μόλις τριαντατρία χρόνια πριν, και λάτρεψε την υποκριτική από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της στο σανίδι της ανωτάτης σχολής δραματικών τεχνών του Παρισιού για να δώσει τις εισαγωγικές της εξετάσεις. Στα 19 της ξεκίνησε μια επαγγελματική διαδρομή που την έφερε μπροστά στο φακό του Claude Chabrol πριν καλά-καλά μπει στο χώρο του κινηματογράφου, κι έκτοτε έχτισε με επιλεκτικότητα, τρέλα και πάθος, μια καριέρα που της έδωσε τη δυνατότητα να μοιραστεί την οθόνη με την Isabelle Huppert, να περπατήσει τα χαλιά της Βενετίας, να τιμήσει τις ελληνικές της ρίζες παίζοντας στην Αληθινή Ζωή (2003) του Πάνου Χ Κούτρα και το Όνειρο του Ίκαρου (2005) του Κώστα Νάτση, να δαμάσει τις πασαρέλες και να χριστεί μούσα του Karl Lagerfeld και να κλείσει τις Κάνες με το Coco Chanel & Igor Stravinsky (2009) ενσαρκώνοντας τη θρυλική περσόνα του τίτλου. Φέτος γύρισε πάλι στην Ελλάδα, ως ανάδοχος του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Και όπως ήταν λογικό, μίλησε στις Μάζες.

Μίλησε για τον τρόμο που της προκαλούσε η ιδέα να καβαλήσει τη σκηνή, αλλά και την εθιστική αίσθηση απεριόριστης ενέργειας που της πρόσφερε το σανίδι την πρώτη φορά που το πάτησε. Θυμήθηκε γελώντας τους πρώτους μήνες της στην τσάρκα των casting και την αμηχανία που ακουλουθούσε όταν το μικρό χαριτωμένο προσωπάκι που στεκόταν στο αδύνατο κορμάκι της, ανοίγε το στόμα του κι έβγαζε τη βαθιά βραχνή φωνή που σου σηκώνει την τρίχα μεταξύ άλλων όταν πλυμηρίζει το σινεμά και προκαλεί δυσπιστία όταν την ακούς κι από κοντά. Διηγήθηκε την πρώτη της συνάντηση με το παιχνιδιάρικο πνεύμα του Claude Chabrol που μιλούσε μανιωδώς για τηλεπαιχνίδια στα διαλείματα των γυρισμάτων του και διάλεγε τα locations του ανάλογα με το ποια εστιατόρια βρίσκονταν κοντά, και το πώς ήταν ο πρώτος που αγκάλιασε αυτήν την αντίθεση της φωνής με την εμφάνισή της για να την ενσωματώσει στην πολυπλοκότητα των έργων του. Αποκάλυψε μια ιστορία εφηβικής ανεμελειάς που θα είχε δώσει στον Chabrol μια απ’ τις καλύτερες καταχωρήσεις στα ημερολόγια των γυρισμάτων του Merci pour le Chocolat (2000), αν δεν του το είχε κρατήσει μυστικό για πάντα. Και φυσικά μίλησε και για τα μελλοντικά κινηματογραφικά της σχέδια, που θα την φέρουν στην πίσω πλευρά των γυρισμάτων αυτή τη φορά, αν καταφέρει να στήσει το project για το σενάριο που έχει γράψει βασισμένη σε ρωσικό παραδοσιακό παραμύθι, που μιλά για την ερωτική αφύπνιση μιας έφηβης κοπέλας, από ένα βαμπίρ.