Coco Chanel & Igor Stravinsky (2009)

Οι έξι σκανδαλώδεις εβδομάδες που διασταυρώθηκαν οι ζωές των δυο εμβληματικών προσωπικοτήτων του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.Βασισμένος σε πληροφορημένες μαντεψιές, μελέτη της εποχής, καταγραφή των φημών της, και αποκωδικοποίηση των (αμέτρητων) βιογραφιών της Coco και (της μοναδικής του) Igor ο Chris Greenhalgh είχε γράψει το 2002 ένα μυθιστόρημα με ποιητική έκφραση στη γραφή και ποιητική ελευθερία στην πληροφορία του, για να γαργαλίσει το υπογάστριο της σκανδαλιστικής φαντασίας του κοινού μιας χώρας που έχει την Coco Chanel εκεί που οι Βρετανοί έχουν τη βασίλισσά τους, ας πούμε, αλλά καμαρώνει να τη φαντάζεται να συμπεριφέρεται... comme les Français. Κάπου δυο-τρία χρόνια μετά, ο William Friedkin είχε στήσει και βάλει μπρος το μηχανισμό μεταφοράς του στην οθόνη, μια σειρά από συναντήσεις και συμφωνίες τόσο χρονοβόρες ώστε ο ίδιος να αποσυρθεί απ’ το project, μη συνηθισμένος, προφανώς, σ’ αυτούς τους Ευρωπαϊκούς ρυθμούς, κι αφήνοντας πίσω του διάφορά προσχέδια σεναρίου και τον Mads Mikkelsen στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Γύρω στο 2007, ο Jan Kounen, φρέσκος απ’ την επιτυχία του 99 francs (2007), μπήκε στο project ενθουσιασμένος απ’ τη δυναμική του σεναρίου, την προοπτική να συνεργαστεί με τον Δανό ηθοποιό και την ευκαιρία να κάνει μια ταινία για τον Igor Stravinsky, μια ταινία που, όπως έλεγε και στη συνέντευξη, ήταν απαραίτητο να υπάρχει εκεί έξω.

Μπλεγμένος σε μια παραγωγή βιαστική για να προλάβει να πιάσει τους ρυθμούς της Coco Avant Chanel (2009) που είχε ήδη ξεκινήσει, αλλά και την επερχόμενη μαυρίλα της οικονομικής κρίσης που αχνοφαινόταν το φθινόπωρο του 2008, ο Kounen ξεκίνησε γυρίσματα τον περσινό Σεπτέμβρη και το φετινό Μάη είχε έτοιμη την κόπια του για να κλείσει το φεστιβάλ των Κανών. Νιώθοντας στερημένος από δυο-τρεις βδομάδες που ήθελε ακόμα στη μονταζιέρα, αυτό που έχει καταφέρει να προσφέρει, είναι δυο χαρισματικοί πρωταγωνιστές να περιφέρουν τα γεμάτα υποσχέσεις μεγαλείου βλέμματά τους, σ’ ένα εντυπωσιακά σκηνογραφημένο και υπνωτιστικά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) σκηνοθετημένο και μονταρισμένο σενάριο, που στις δύο ώρες της διάρκειάς του, είναι αρκετά κούφιο ώστε να σου σιγοψήνει τον εγκέφαλο με τον τρόπο που σε βάζει να παρακολουθείς ηδονοβλεπτικά, από κλειστοφοβικά κοντά, δυο απύθμενα πλούσιους χαρακτήρες με δυναμικό που κοχλάζει κάτω απ’ τα σαρκία τους, και στο τέλος να καταφέρνει να βγαίνεις απ’ την αίθουσα ξέροντας λιγότερα γι’ αυτούς, απ’ όσα ήξερες όταν μπήκες. Αλλά δεδομένων των περιστάσεων, είναι μάλλον ασαφές το πόσα απ’ αυτά, μπορείς να του καταλογίσεις στ’ αλήθεια τελικά.