Κόκκινος Ουρανός (2011)

Κολλητοί παρατούν τα εγκόσμια και καλλιεργούν τομάτες στην άκρη της γης της νότιας Κρήτης, όμως ο κόσμος έρχεται να τους βρει, με τη μορφή τσουπωτής Γερμανιδούλας με τάσεις νυμφομανίας.Αφιερωμένος στον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη, που μπορείς να υποθέσεις πως προοριζόταν για κάποιον απ’ τους ρόλους, ο Κόκκινος Ουρανός σημειώνει την επιστροφή της Λάγιας Γιούργου στη μεγάλη οθόνη μισή δεκαετία μετά την σεναριακά μισοψημένη, αλλά ερμηνευτικά βραβευμένη Λιούμπη (2005) και με την εξαιρετική της κινηματογράφηση, την εντυπωσιακή φωτογραφία και την σκηνοθεσία που δείχνει πως η γυναίκα ξέρει τις απαιτήσεις που έχει το σινεμά, η Γιούργου φαίνεται να έχει ανέβει επίπεδο, τουλάχιστον στα (καλλι)τεχνικά. Έλα όμως που το δράμα της μονάχα στην βραδύτητα του ξεδιπλώματός του ξεφεύγει απ’ τα πρότυπα τα τηλεοπτικά. Πατώντας σε σεναριακή βάση που βρίθει ευκαιριών για ψυχολογικές αναζητήσεις και κοινωνιολογικές παρατηρήσεις γι’ αυτούς που πήραν τα βουνά, ή ακόμα και καραμπινάτες θριλερικές στροφές για τα τρίγωνα τα ερωτικά, πόσο μάλλον για τα όρια της φιλίας που συνδέει τα αρσενικά, η Γιούργου δεν καταφέρνει παρά να σου αναμασάει τα ίδια και τα ίδια κοινότοπα κι επιφανειακά, με απογοητευτική παράδοση στην ευκολία και την επανάληψη. Σπάει την αφήγησή της σε δυο άξονες, έναν για το κάθε ανδρικό αρχέτυπό της, ρίχνει όλη την ταινία στις πλάτες του άξεστου γαμιά, κι αδυνατεί να χειριστεί έστω και με στοιχειωδώς πιστευτό τρόπο, τον χαρακτήρα του διαβασμένου ευαισθητούλη, επιδεικνύοντας τη χαρακτηριστική γυναικεία άγνοια όχι μόνο για το τι συμβαίνει μέσα στο ανδρικό μυαλό όταν ανακατεύει την αύρα του θελκτικό θηλυκό, αλλά και το πώς λειτουργούν οι ισορροπίες στις ανδρικές σχέσεις. Καταφεύγοντας τακτικά σε υπονοούμενα κρυπτομοφυλοφιλικά, η Γιούργου υποβαθμίζει τη σχέση των κεντρικών ηρώων της στον ευκολότερο κοινό παρανομαστή, αλλά το ίδιο κάνει και με τις άλλες πλευρές του ερωτικού τριγώνου της, χαράσσοντας τη μια ετεροφυλική γραμμή ως ανεγκέφαλα σαρκική, και κρύβοντας την άλλη πίσω από παιδικότητες με λουλούδια και ποιηματάκια. Κι έτσι, ο ηλίθιος πριαπικός κι ο εγκεφαλικός, αλλά αυτοκαταστροφικός κι ανέραστος φίλος του, παρασέρνουν μια αγαθή παρτόλα που τρέφει τα τρυφερότερα αισθήματα και για τους δυο, στη δίνη των συναισθημάτων της και τη σύγκρουση των εγωισμών τους, και κάθε φορά που περιμένεις να σου σερβίρει κρέας, η Γιούργου σου δείχνει ντομάτες, σ’ ένα δράμα που δεν πάει πουθενά, μέχρι ο ουρανός να κλάψει μπαρμπούνια, για να σου θυμίσει ότι απ' τις βιβλικές εποχές ακόμα, αυτά τα πράγματα ποτέ δεν καταλήγουν καλά. Σε περίπτωση που είχες αμφιβολία δηλαδή.