Ça Commence par la Fin (2010): Γαλλόφωνο trailer

Πέρσι τέτοια εποχή, η πρώτη σκηνοθετική δουλειά ενός ηθοποιού με καριέρα πίσω του μεγάλη, αλλά όχι τόσο δυνατή ώστε διεθνώς να μην είναι κυρίως γνωστός ως σύζυγος της Emmanuelle Béart, ετοιμαζόταν να κάνει πρωτοσέλιδα ως η ταινία που απέρριψαν οι Κάνες, λόγω των έντονων ερωτικών σκηνών της. Κι εδώ που τα λέμε, το φεστιβάλ που έδειξε τι σημαίνει «πιο μακριά, πιο χοντρά, πιο δυνατά» με σερί τίτλων όπως το Brown Bunny (2003), το 9 Songs (2004), το Batalla en el Cielo (2005) και το Shortbus (2006), διαφημιστικά δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη χάρη στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Michaël Cohen, που μίλησε στις Μάζες για την “ιστορία ενός ερωτικού πάθους που σε κάνει να ζείς ταυτόχρονα στα δύο άκρα της ζωής και του θανάτου”, και την οποία παρουσιάζει απόψε, στα πλαίσια του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

Έχοντας ξεκινήσει ως μυθιστόρημα «από τα πράγματα που έχω δει, που έχω ζήσει, που έχω ακούσει άλλους να μου λεν», όπως θυμάται ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της, η ιστορία του Ça Commence par la Fin πέρασε στο πανί γιατί «ο κινηματογράφος είναι σαν ένας μεγεθυντικός φακός που ήθελα να χρησιμοποιήσω, για να εστιάσω ακόμη περισσότερο σ’ αυτές τις δυο καρδιές που πιάστηκαν μέσα στα γρανάζια μιας κατάστασης όπου δυο ανθρώπινα όντα ζουν κάτι ταυτόχρονα καθημερινό, αλλά κι εντελώς εκτός οποιασδήποτε νόρμας». Μπλέκοντας το χρόνο σε πλεξούδα παρελθόντος και παρόντος, σαν πιο συναισθηματική εκδοχή του Irreversible (2002) (άλλη μια ταινία που σόκαρε την Croisette), ο Michaël Cohen αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού απ’ αυτά που μόνο στο στο γαλλικό σινεμά μπορείς να δεις να ζουν τόσο καταραμένα αυτοκαταστροφικό έρωτα, και συμπρωταγωνιστώντας με την σύζυγό του, που παίζει ρόλο ανύπαντρης μητέρας, όπως ήταν κι η Béart όταν την γνώρισε, αγωνιάς μπας και στην παράνοια που ξετυλίγει ο Cohen στην οθόνη, κρύβονται κι αυτοβιογραφικά στοιχεία. «Δεν με ενδιέφερε να κάνω κάτι τέτοιο», λέει αφού ευχαριστεί για την ανησυχία, κι εξηγεί ότι «κάθε καλλιτεχνικό έργο μιλάει για πράγματα οικεία και προσωπικά του δημιουργού του, δεν σημαίνει όμως ότι το έργο πρόκειται για τη ζωή του, παρά μονάχα για πράγματα που σκέφτεται κι αισθάνεται. Στην δική μου περίπτωση», προσθέτει, «πήρα στοιχεία από τη σχέση μου με την Emmanuelle, όπως πήρα και στοιχεία από παλιές μου ιστορίες, με παλιές μου συντρόφους, αλλά και στοιχεία που έβλεπα γύρω μου, ή που μου διηγούνταν φίλοι. Η δουλειά μας, είναι να είμαστε σαν σφουγγάρι, ή αν θες, σαν δημοσιογράφοι: παίρνουμε στοιχεία από διάφορες πηγές και τα συνθέτουμε για να βγάλουμε την ιστορία μας, αλλά σίγουρα δεν κάνουμε αυτοβιογραφία».