Hall Pass (2011)

Συμπαθητικούλης παντρεμένος και ο Hangover-ο-SNL-ικός ομοιοπαθής κολλητός του, παίρνουν και οι δυο εβδομαδιαία άδεια από τις γυναίκες τους να τις απατήσουν, εφόσον το επιθυμούν διακαώς. Και εφόσον το μπορούν βέβαια. Μια ντουζίνα χρόνια μετά το There's Something About Mary (1998) που όρισε την αμερικάνικη κωμωδία του 21ου αιώνα, κάπου τρία μετά το The Heartbreak Kid (2007) που παρέδωσε και τυπικά τα ηγεμονικά τους σκήπτρα στον Judd Apatow, και χωρίς ακόμα να έχουν καταφέρει να γυρίσουν τους νέους Three Stooges, οι αδερφοί Farrelly περνάνε στις ταινίες για σαραντάρηδες οικογενειάρχες με το Hall Pass (2011), ομολογώντας λίγο πολύ πως η δικιά τους μάρκα σοκαρίσματος βαδίζει προς υιοθέτηση από τη Disney, αλλά χωρίς να εγκαταλείπουν εντελώς αυτό το ψάξιμο προς αστεία με.. επιμορφωτικό υπόβαθρο. Οι κατά βάση σεναριογράφοι αδερφοί διασκευάζουν ακόμα μια φορά ιστορία άλλου, του Pete Jones με βασικότερο προσόν το να είναι μέσος Αμερικάνος τώρα, και διαγράφουν ένα τόξο υποψιασμένα ανυποψίαστο, μια εξιστόρηση που μοιάζει ακριβώς σα να σου κατεβαίνει η ιδέα (της εργένικης άδειας για μια βδομάδα) και να τη συζητάς, για να δεις που θα μπορούσε να καταλήξει, με τα ρεμάλια τους φίλους σου κατεβάζοντας παράλληλα και μπύρες.

Αρχικά σε τέτοια συζήτηση, συνειδητοποιείς βέβαια ότι απλά θα έτρωγες του σκασμού σε καμιά ταβέρνα (ή στα Applebee's® επί το αμερικανότερο) και θα πήγαινες για ύπνο σα το καταβολεμένο γουρουνάκι που είσαι, μετά σε πιάνει το πατριωτικό και σκέφτεσαι ότι μπορείς να τη σμπρώξεις αυτή σου ακριβώς την επανάπαυση στη γυναίκα για να πάρεις το ελεύθερο (και να πάρεις έτσι, υποτίθεται, και απόφαση πως δε καταφέρνεις ούτε ψόφια σκύλα πια), και στη συνέχεια εξετάζεις προσιτούς στόχους, που θα συγκινηθούν από τη βέρα στο δάχτυλο και το πάσο στη κωλότσεπη, για να είσαι και προετοιμασμένος και να μη κουράζεσαι κιόλας. Οι προσιτοί στόχοι για τους Farrelly είναι κάτι σε Alexandra Daddario σα μπεϊμπισίτερ που εντυπωσιάζεται από το ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να αγοράζεις αλκοόλ, και ολόκληρη Nicky Whelan που πέφτει μόνη της γιατί δεν έχεις συνδρομή σε γυμναστήριο και μπορεί να σου 'βρει, σε μια φανερή δια υπερβολής γελοιοποίηση υπογραφών του Apatow (των γκικς με τις καραχότ γκόμενες συγκεκριμένα) που γίνεται φανερότερη όταν ένα τεράστιο μαύρο παπάρι κρέμεται επίμονα άβολα δίπλα στο στόμα του Owen Wilson (υπερθεματίζοντας στα apatow-ικά τσουτσούνια) και περνάει να πιάσει τον Todd Phillips σε κάτι ξεκάρφωτες αργές κινήσεις, αλλά ο γενικότερος τόνος και στόχος των αδερφών είναι sitcom-ικός, κωμωδίες καταστάσεων με φανφάρα Law & Order, παρά αναπάντεχων, στο πνεύμα του μεσού κοινού τους κι αυτός. Οι Farrelly δείχνουν πραγματική έμπνευση όταν στην εικόνα μπαίνει ο Richard Jenkins δίνοντας και κλάση σε όλη τη ταινία, ο χαρακτήρας του παραστατοποιεί ότι σε αυτό το παιχνίδι των ανασφαλειών οι γυναίκες είναι ασύγκριτα πιο ευάλωττες εκλογικεύοντας κάπως και όσα έχουν προηγηθεί, και αποτελεί τον καταλύτη για να εκπυρσοκροτήσει αυτό το όπλο του κερατοξεσαλώματος και να μη μείνει η ταινία μόνο στα λόγια. Το σενάριο πιάνει και τον ελέφαντα στο δωμάτιο, την ευκολία με την οποία οι γυναίκες μπορούν να χρησιμοποιήσουν το δικό τους υπονοούμενο πάσο 2" αφότου το παραλάβουν, αλλά δεν τον πιάνει και πολύ από τους χαυλιόδοντες, η Jenna Fischer δε τα φοράει τελικά στον ανυποψίαστο Wilson παρόλο που ήταν στις σκέψεις των υπεύθυνων, σκηνοθετικά οι Farrelly συνεχίζουν να αδιαφορούν επιτηδευμένα για κάδρα και ρυθμό, ώστε να δίνεις περισσότερη προσοχή όταν θέλουν να στην επιστήσουν.