Hanna (2011)

Ξανθιά δεκαεξάχρονη μεγαλώνει στους πάγους της Φινλανδίας εκπαιδευόμενη από τον πατέρα της σα δολοφονική μηχανή, μέχρι τη στιγμή που θα θελήσει να περάσει και σε πρακτική εξάσκηση πάνω στη μισή CIA ανά τον πλανήτη, με στόχο κακούργα κοκκινομάλλα. Ακούραστα, από τη NY Comicon και δώθε τουλάχιστο, ο Joe Wright δηλώνει πως όταν ανέλαβε τη Hanna (2011) διαδεχόμενος στο project μεταξύ άλλων τον Danny Boyle και τον Alfonso Cuarón, τη φαντάστηκε σαν Lynch-ικό παραμύθι δράσης, και το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι και μακριά από αυτή την επιδίωξη, κάτι σα Kick-Ass (2010) για το arthouse πλήθος το φιλμ κρατάει ένα δολοφονικό σουρεαλιστικό ρυθμό για πάνω από μια ώρα, πριν πλακώσει τα ξεκαθαρίσματα κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι που θα σταματήσει. Με τη.. κλασική του ειδίκευση, ο σκηνοθέτης του Atonement (2007) προτιμάει μια παρωχημένη αφήγηση, του είδους που σου φυλάει τις γενετικές μεταλλάξεις της μικρής ηρωίδας σαν έκπληξη για το τέλος, του είδους που προτιμάει για δευτερεύοντες κακούς τους παρανοϊκούς γκέι δολοφόνους, του είδους που πουδράρει τη βία του με.. γήινες αποχρώσεις χαρακτηρισμού, για να τα πάει καλά με κριτικούς της στάσης, και της κλάσης αν θες, του Roger Ebert. Όπως παρατηρεί βέβαια και ο τελευταίος, οι ταινίες δράσης θέλουν και τον χορογράφο τους ακόμα και όταν η σκηνή γεμίζει κυρίως με CGI, και σε αυτό τον σκηνοθέτη τον βοηθάνε τόσο ο βετεράνος (και συνεργάτης του Paul Greengrass στα Bourne) Jeff Imada με το ρεαλιστικό στιλάκι του, όσο, εκπληκτικά, και οι Chemical Brothers που υπογράφουν το πιο ξεχωριστό ηλεκτρονικό score των πρόσφατων χρόνων, επιδιώκουν να ενσωματώσουν φυσικούς οργανικούς ήχους σε ένα απόκοσμο τέμπο, συμπληρώνουν πραγματικά κινηματογραφικές συνθέσεις από αυτές που μένουν στα μπλοκάκια σα σημείο αναφοράς στα reviews κάθε επόμενης παρόμοιας παραγωγής. Ο προϋπολογισμός της συγκεκριμένης παραγωγής πάντως, δε διαφέρει και πολύ από αυτόν δράματος χαρακτήρων σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της, που προτιμάει έτσι τα παρατεταμένα tracking shots από ανάγκη να περιορίσει τις μέρες προετοιμασίας (έστω κι αν αυξάνει τις ώρες για τις πρόβες), και μάλλον αναγκάζεται επακόλουθα να παρατείνει και κάποιες στατικές σκηνές (όπως αυτή στο Grimm-όσπιτο, σημείο συνάντησης στο τρίτο μέρος) για να μην αποσυντονίσει τον εσωτερικό σου μετρονόμο, αλλά ακόμα κι αυτό το καταφέρνει με μια αισθητική.. υπεροχής, θυμίζοντας ας πούμε πολύ έντονα μίξη Fassbinder και Tykwer επί γερμανικού εδάφους.