Neds (2010)

Πιτσιρίκι τελειώνει το δημοτικό με αριστεία κι όνειρα, κι ως το λύκειο έχει γίνει κομμάτι του εφηβικού τρόμου των προαστιακών περιοχών της Γλασκόβης.Σχεδόν μια δεκαετία μετά το The Magdalene Sisters (2002) του, ο Peter Mullan, χαρακτηριστικός και πολυβραβευμένος καρατερίστας της βρετανικής παραγωγής, επιστρέφει στην πίσω πλευρά της κάμερας, για να σκηνοθετήσει ένα σενάριο «πολύ προσωπικό, αλλά όχι αυτοβιογραφικό» όπως το 'χει χαρακτηρίσει, και να δώσει κότσια και ψυχή σε μια ιστορία που θα μπορούσε να μοιάζει ξεπατικωμένος Ken Loach πνιγμένος στο kitchen sink drama. Αναβιώνοντας με εξαιρετική οικονομία τη Γλασκόβη των ‘70s, ο Mullan στήνει μεθοδικά τη σκηνή του ρεαλισμού του, για να ξεδιπλώσει την αντίστροφη εξελικτική πορεία ενός παιδιού θαύματος σε ένα κατεστραμμένο θύμα των επιλογών του, και θέτει αμείλικτο το ερώτημα του πόσο το περιβάλλον σου καθορίζει το μέλλον σου. Πηδώντας απ’ την νατουραλιστική στην κωμική αναπαράσταση της τραγωδίας του, αφήνει το βάρος της να κάτσει στο λαιμό σου χωρίς να προσπαθεί να σου το χώσει με το ζόρι, και αφήνει τον πρωτάρη Conor McCarron να απαιτήσει την προσοχή σου, με την στιβαρή, στοιχειωτική παρουσία του στη μέση της θύελλας των περιστάσεων που διαιωνίζουν τον κύκλο της βίας και της αυτοκαταστροφικότητας μιας κοινωνίας. Χωρίς καταγγελίες και διδακτισμούς, ο Mullan καταγράφει μια νοσηρή πραγματικότητα, και αντί να σηκώσει το δάχτυλο προς το σύστημα (το πολιτικό, το εκπαιδευτικό, το κατασταλτικό), το αποδέχεται ως δεδομένο και κεντράρει την κάμερά του στον κεντρικό του ήρωα. Τον φορέα της ελπίδας και της δυνατότητας να ξεπηδήσει κάτι φωτεινό απ’ το εκτεταμένο σκοτάδι της μιζέριας, και τον τρόπο που ο τυχαίος διπλανός του, εσύ κι εγώ, κόβουμε το οξυγόνο του καταδικάζοντάς τον σε μια κάστα που μπορεί να τον γέννησε, αλλά θα μπορέσει να τον κατασπαράξει μονάχα αν εμείς δεν τον αφήσουμε να ξεμυτίσει. Συλλεκτικό δείγμα νηφάλιας κοινωνικής καταγραφής, αδικείται μόνο απ’ την ελεύθερη σχέση του Mullan με το ρυθμό, το χρόνο, και τη θέση της κλιμάκωσης, αλλά και τις κομματάκι ασυγκράτητες κορώνες τόσο στο αφηγηματικό του στυλ, όσο και τις εξάρσεις της πλοκής.